“HET BRANDT, HET BRANDT!” schreeuwde Tachondar vanuit een douchehokje ergens in het midden van de rij. “Zet de temperatuur dan wat omlaag!” zei Graafoto vanuit het hokje ernaast. “Ik kan de warmte vanaf hier voelen!” Om er even later aan toe te voegen: ”Heb jij weer staan plassen Basserbas? Het is hier nat!”
Basserbas was zelf te druk bezig om daar antwoord op te geven. Met het puntje van zijn tong was hij bezig een emmer te vullen met water. “Zo, dat lijkt me wel genoeg!” Ondertussen genoot iedereen van een de rake noten van een zingende Miejster, ergens uit een hokje aan de rechterkant. “Heb je even voor mij! Ja-lala-lalalaaa! ♩ ♬”
Boven de ingang van de doucheruimtes was Djali ondertussen in de weer met ductape. “Basserbas, heb je die emmer al klaar?” “Ja hoor, hier heb ik hem!” zei die terwijl hij het douchehokje uitliep en de emmer aanreikte.
Zwijgend tegen de deurpost aanleunend trok Dr. Hank één wenkbrauw omhoog. “Hulp nodig?” zijn vraag kwam zo plotseling dat Djali spontaan met een gil de emmer water losliet. “IEKS!” *SPLASH!* Beteuterd keek Basserbas omhoog naar Djali. “Ik dacht dat het de bedoeling was dat híj de emmer over zich heen kreeg?” zei hij terwijl hij naar Dr. Hank wees. “Eh, ja, dat was het eigenlijk ook. Sorry!”
Dr. Hank klapte driemaal in zijn handen: “Oke iedereen, luisteren! Als jullie klaar zijn gaan we naar de ontbijtzaal, waar jullie uitleg zullen krijgen over de eerste test. Iedereen droog? “ zei hij terwijl hij naar Basserbas keek. “Oké dan, let’s go!”
Eenmaal aangekomen bij de eetzaal werd er weinig meer gezegd, op een enkele kreet na: “Oeh, lekker, krentebollen!” “Ah nee, hé, niet alweer pindakaas, ik houd niet van pindakaas!” Alleen Tachondar was constant aan het praten, en wel tegen Dr. Hank. “Ah toe nou, ik wil de krant lezen! Zelfs de Telegraaf of het Vlaams Dagblad niet? Jemig zeg, ik hoef echt alleen maar te weten of die Chinese eenhoorn al ontdekt is!”
Toen Dr. Hank het woord nam was er dan ook weinig voor nodig om het stil te krijgen. “Nee Tachondar, voor de laatste keer, er zijn geen kranten hier. En nou stil, want ik ga de test uitleggen.” Hij schraapte éénmaal diep en hard zijn keel. “Goed. De eerste test zal aan de hand van een machine gaan die jullie hersenen uitleest. Hij is in principe ongevaarlijk, maar een enkele keer ontstaat er kortsluiting in het hoofd van de patient, wat 1 op de driemiljoenhonderdéénenveertigduizendvijfhonderdtweeënnegentigkommazesvijfdrievijfnegen keer dodelijk blijkt te zijn. Er is voor jullie dus vrij weinig te vrezen. Het bepaald enkel of jullie hersenen fysiek gezien gezond zijn of niet. Daarna horen jullie meer. Volg mij maar.” zei hij terwijl hij met een grijs de gang weer inliep. Stilzwijgend keken de patienten elkaar aan voor ze een voor een achter hem aan de gang in liepen.
Langzaamaan was er weer dat lage gezoem te horen. Debby was de eerste die er wat over durfde te zeggen. “Zeg.. we gaan toch niet naar die kamer met dat geflikker en dat vreemde zoemende geluid?” De dokter keek even achterom voor hij antwoord gaf. “Jazeker, dat gaan we dus wel doen. Maar vrees niet. Er is niets om bang voor te zijn. Meestal gaat het goed.”
Toen ze de ruimte betraden was het eerste wat ze zagen een vrouw met blond haar en een notitieblok in haar handen. Het tweede wat ze zagen waren 11 machines die naast elkaar stonden en gescheiden waren door middel van schotten. Met een onpeilbaar lachje rond haar lippen sprak de vrouw: “Welkom! Welkom... bij de eerste test.” DrWho was niet onder de indruk:”Wie bent u en waarom praat u tegen ons en waarom flikkeren die lampen zo en WAAR IS DE TARDIS!?!?!? IK WEET DAT JULLIE HEM HEBBEN! GEEF HEM TERUG! EN AU!” Dr. Hank kwam overeind met een lege spuit in zijn handen. “Een kalmerend middel. Dat helpt jullie om de komende uren kalm te blijven terwijl de machines jullie hersenen onderzoeken.” Hij begeleidde een ondertussen wankelende Dr.Who naar de dichtstbijzijnde machine en stoel. “Ga maar rustig zitten. En jullie ook.” Sprak hij tegen de rest. “Zie het als een extra slaapje.”sprak hij, met weer dat merkwaardige lachje rond zijn lippen. Djali was de eerste die vrijwillig naar voren stapte, en al snel volgde de rest en lagen de 11 patienten vastgebonden op de versleten tandartsstoelen. “Sweet dreams... “ was het laatste wat ze hoorden voor het langzaam zwart werd.
Enkele uren later werden ze wakker, klam van het zweet en vermoeider dan ooit. “Wat heb je met ons gedaan?” sprak Natjuh. “Gewoon een paar testjes. Niets om je zorgen over te maken.” Sprak hij terwijl ze een voor een losgemaakt werden en overeind kwamen vanuit hun stoel. “En nu... is het etenstijd en een kleine pauze. Dat hebben jullie wel verdiend. Kom je ook Graafoto? Het is nu wel welletjes geweest.” Maar Graafoto kwam niet. En werd niet wakker. “Nu is het wel leuk geweest...” zei Dr. Hank terwijl hij op Graafoto afliep, maar voordat hij bij Graafoto kon komen verging zijn lichaam tot stof. “Wel alle... “ sprak hij. In de luwte van het moment vloog er een geel vogeltje naar binnen en ging op de schouder van Mattio zitten, die verbaasd opkeek.
Dit is het einde van de 1e dag. Graafoto laat het leven. Zijn rol is... onbekend. Dit is het begin van de 2e nacht. Nachtrollen hebben tot zaterdag 22u om hun wensen door te geven. Mattio krijgt een gele kanarie vanwege het onthouden van een stem.
Index
. Ga ik op zoek naar duct tape
