'Ik ga slapen,' zei de bijlman.
'Is goed,' antwoordde de geleerde. Hij ging dichter bij het vuur zitten. Ze bevonden zich terug ondergronds en waren de eerste kamer van het tweede niveau in gegaan.
De geleerde nam het dagboek en sloeg het open.
'Beste Dagboek. Het jaar 1770 breekt aan en nu ik er uit zie als een vrouw halverwege de veertig, beginnen eindelijk de tekenen
van ouderdom zich te tonen.
Ik ben Europa ontvlucht. Het heeft me bijna dertig jaar gekost om dit continent beu te raken. Je merkt duidelijk dat Europa al heel lang het middelpunt van de wereld is geweest. En alle arrogantie van de personen met slechts een beetje invloed zijn naar Amerika overgewaaid. Er zijn burgeroorlogen en de indianen zijn uitgemoord. Donker gekleurde mannen uit Afrika, waarvan ik enkel de noordkust van dit continent heb afgereisd, worden nu als slaven uit hun woonplaatsen gehaald en naar Amerika gebracht om daar tegen hun zin te werken. Ook de opkomst van de stoommachines staan me niet aan. Deze 'industriële revolutie' is belachelijk! De gewone bevolking heeft het al zo zwaar, en mede hierdoor raken ze nog zwaarder in de problemen. Om nog maar te zwijgen over alle oorlogen met Frankrijk, Pruisen, Rusland en het Ottomaanse Rijk. Ik heb een punt bereikt waar ik wens dat ik samen met Killerboth in Nieuw-Amsterdam had kunnen sterven. Niet getreurd. Moustache en Miejster leerden me om naar de positieve punten in het leven te kijken. Ik heb enkel een nieuw levensdoel nodig, dat lijkt me niet meer dan normaal met mijn levenspanne. Daarom heb ik besloten naar Azië te trekken. Ik zal de route volgen die Marco Polo ooit heeft gevolg: de Zijderoute. Vandaar zie ik wel wat er nog over blijft van Alexander de Grote of andere figuren die daar een invloed hebben gespeeld. Ik heb best de geschiedenis aan deze kant van de wereld geleerd, Dagboek!
Ik heb een Janitsar leren kennen toen ik door Klein-Azië reisde. Hij is verstoten door de militaire groep van Janitsaren, maar toch claimt hij nog steeds trots dat hij de grootste zwaardvechter van de Janitsaren zal worden. Slechts twintig, maar nu al bezit het joch best wat pit. Het doet me goed om eraan herinnerd te worden hoe het was om jonger te zijn. Als je ouder wordt, en vooral een leeftijd zoals ik bereik, vergeet je wel nog eens de jeugdige gedrevenheid om jezelf te bewijzen. Deze Janitsar, genaamd DrWho, wilt van de monniken in Tibet bijleren. Aangezien hij blijkbaar veel meer over Azië dan ik weet, is hij best een handige reisgezel, en al weet ik niet waarom, maar hij ziet ook in mij een nuttige partner.
Het is decennia geleden dat ik zo goed gelachen heb als toen hij me vroeg hoe oud ik was. Je moest zijn gezicht zien toen ik hem vertelde dat ik al de tweehonderd voorbij ben. Dat was pas goud waard, maar ik dwaal opnieuw af.
Het duurde ons tien jaar eer we India bereikten, al bogen we opnieuw snel van het zuiden af naar het noorden toen we de Engelse en Nederlandse kolonie's opmerkten. De reis naar de toppen van de Himalaya was een echte hel. Dit is precies het dak van de wereld! Gelukkig hebben we Tibet bereikt.
Toch was het zeer droevig om te zien hoe de Chinezen het Hoogland aanvielen en daarbij veel Tibetanen en DrWho de dood brachten. Al kan ik wel zeggen uit hun eer dat ze tegenover een overmacht stonden van één tegen vier of vijf. Honderd Tibetanen en DrWho stonden tegen een strijdmacht bijna vijfhonderd mannen. En ik weet best zeker dat DrWho als kundige zwaardvechter minstens zeventien Chinezen het hoofd van de romp scheidde. Niet dat ik iets tegen Chinezen heb, maar ik kan best zeggen dat het land al een negatieve eerste indruk op me heeft gemaakt. Toch treur ik niet om DrWho. Hij stierf lachend, in zijn ogen fonkelden de enthousiasme van een wild leven nog na. Ik moet hem bedanken om mijn ogen te heropenen zodat ik de pracht van het leven opnieuw zie.
De verbranding begint nu, tot de volgende keer Dagboek!'
DrWho was de ziener en is het slachtoffer van de nacht.
Dag 5 duurt tot morgenavond 22.00 uur.
En iedereen een goed weekend gewenst!