Als ik wat langer de tijd heb en minder vermoeiende dagen heb zullen de verhaaltjes weer at langer worden De schaduwen werden uur na uur langer, tot ze ten slotte volledig opgingen in elkaar en de schemering begon. De avond viel, en nadat ze 's avonds gegeten hadden kwamen ze bijeen bij een kampvuur dat de blonde vrouw had gemaakt. Terwijl ze nog een beetje nadronken en broodjes roosterden boven het vuur vertelden ze een voor een verhalen over van alles en nog wat. Iedereen doezelde een beetje weg, tot de Dokter het woord nam: "Het wordt denk ik tijd dat ik jullie eens wat meer vertel over de legende van Wakkerdam." Meteen richtte iedereen gespannen zijn aandacht op Dr. Hank. "Maar niet nu. Dat is geen verhaal dat verteld moet worden in het duister van de avond."
Hij stond op. "Ga slapen. Rust. Morgen zullen jullie meer te weten komen."
Die nacht sliepen velen onrustig. In hun dromen sluimerden herinneringen aan vergeten legendes... en de redenen dat ze vergeten waren. Toch werd niemand wakker, behalve één. De Dokter.
Hij zat op de rand van zijn bed naar buiten te kijken, alsof hij wachtte op iets wat zou gebeuren. Uren keek hij naar buiten, onvermoeid en zeer geduldig. Lang leek het erop dat er niets zou gebeuren, tot het gebeurde. Een flits. Een werveldwind van stof en licht. Een gefluister. Toen was het voorbij.
De Dokter knipperde even met zijn ogen. Bijna verrast alsof wat er net gebeurd was liet hij zijn adem sissend langs zijn tanden ontsnappen. Hij voelde zijn schouderblad branden, en wist dat daar iets gloeide wat velen als een tattoo zouden omschrijven. Hij wist ook dat er op dit moment meerdere mensen met eenzelfde gevoel wakker zouden worden. Hij hoorde zachtjes geklop op zijn deur, en terwijl hij zich omdraaide verscheen daar het gezicht van de blonde vrouw. "Voel jij het ook?" vroeg ze, "Ik werd er wakker van."
De dokter antwoordde resoluut: "Uiteraard. Ik heb erop zitten wachten." Hij keek weer naar buiten. "Het moment waarop we gewacht hebben komt met rasse schreden dichterbij. Nog even en het is zo ver..."
Die ochtend werd iedereen begroet door de welbekende zoetgevooisde stem van Dr. Hank, waarbij menigeen zich afvroeg wat deze man wel niet gedaan had dat hij niet in het leger zat als instructeur, of heronaut van een of andere koning. Bij het appel bleek iedereen aanwezig, al zat de ambtsketting van Miejster wel een beetje scheef, wat iedereen 20 push-ups opleverde. Het was begonnen.
De moordloze nacht [1] is voorbij, er vallen geen doden. De 1e dag begint, jullie mogen stemmen voor het lynchen. Op zondag om 22u worden de stemmen geteld.