Eenmaal bij de top aangekomen keken ze uit op een plateau. Wat struikgewas hier en daar, de wind die wat stof rondblies, maar verder niets bijzonders. "Zo, daar zijn we dan." zei Stefan. "Tijd om hier een einde aan te maken."
Tachondar keek Miejster onderzoekend aan, Stefan keek naar Tachondar en Miejster keek naar Stefan, en zo bleven ze geruime tijd staan, terwijl de blikken van de een naar de ander gleden.
Tachondar verbrak tenslotte de stilte. "Zo, Miejster. Het heeft lang genoeg geduurd zo, tijd om er een einde aan te maken. We weten alle drie dat jij hier diegene bent met een dubbele agenda."
Miejster reageerde niet direct, maar grinnikte. "Tach toch, ik moet zeggen dat je het voortreffelijk gedaan hebt, maar we weten allebei dat jij hier diegene bent die niet helemaal menselijk meer is." Tachondar reageerde direct. "Onzin Miejster! De enige die hier staat te liegen ben jij! Je gelooft hem toch niet, Stefan?" zei Tachondar terwijl hij zich tot Stefan wendde. "Nou... als ik eerlijk ben gedraag je je een beetje anders de laatste dagen. Anders dan voorheen. "Stefan haalde even diep adem, en vervolgde toen:" Dus eerlijk gezegd ben ik geneigd Miejster te geloven. Tachondar leek als met stomheid geslagen. Zijn mond ging nog een paar keer open en dicht, maar geluiden produceren zat er niet meer in.
Miejster nam het woord weer: "Ik herinner me iets wat de dokter zei. Weet je nog toen we Backslide ontmaskerden als welp?" zei hij tegen Stefan. Hij zei geloof ik, en ik citeer:
"Vandaag hebben jullie geleerd wat de kracht van een collectief kan uitrichten. Als jullie met een meerderheid iemand verdenken en dat uitspreken kan het zijn dat deze plots dood neervalt. Voelt vreemd hé? Zoveel macht... en jullie hebben er geen besef van..."
"Ik denk dat we dat misschien maar eens moeten proberen. Als we nu allebei uit alle macht bedenken dat we Tachondar willen ontmaskeren dan zou dat in principe moeten werken."
en zo geschiedde. Ze keken allebei intens naar Tachondar, die met een rood aangelopen hoofd naar Miejster staarde. Even leek het alsof er niets zou gebeuren, maar toen..
Werd Tachondar lijkbleek.
Verschenen er vreemde vlekken op zijn armen en benen.
Kregen zijn ogen een lege blik.
En toen... verging hij tot stof.
"Gebeurde dat nou echt?" zei Stefan, terwijl hij verwoed met zijn ogen knipperde. "Ik... denk het wel?" zei Miejster.
Even keken ze nog naar de plek waar Tachondar zojuist tot stof was gegaan, en toen zei Stefan: "Dus.. wat nu?"
Maar voordat Miejster antwoord kon geven kreeg hij al antwoord in de vorm van wederom een hologram van de Dokter.
"Goedendag Miejster en Stefan. Gefeliciteerd! Jullie hebben succesvol de training afgerond." Op de achtergrond was er heel veel gepiep te horen, en een hoop geknetter. "Het wordt tijd om nu weer wakker te worden. En snel ook. Waarom zal jullie snel duidelijk worden."
Ze roken plots een branderige lucht, niet zoals de bosbrand, maar een enorm smerige. Alsof er plastic brandde. Maar dat kon toch niet in deze omgeving?
En toen werden ze wakker. Iedereen tegelijk. Diegene die de simulatie eerder verlaten hadden waren nog niet gewekt, maar waren kunstmatig in slaap gehouden tot de rest ook klaar was in de simulatie. En nu was het chaos. De plek waar ze in slaap waren gebracht was onherkenbaar, verschillende apparaten stonden in vuur en vlam, en er kwamen elektriciteitvonken vanaf. De dokter en de blonde vrouw maakten vlug iedereen los en begeleidden ze naar buiten. "We moeten hier snel weg. Er is iets meer... energie vrijgekomen dan we hadden voorzien, dus de apparaten zijn overbelast en kunnen ieder moment ontploffen." zei de Dokter rustig. "Ontploffen?!" riep Natjuh uit, "Hoe bedoel je ontploffen?" De dokter antwoordde rustig. "Nou, gewoon. Kaboem enzo. Kom op, je wilt hier echt niet zijn als hier de boel ontploft." en hij liep naar buiten.
Eenmaal buiten aangekomen ontplofte er inderdaad het een en ander, en het was geen kleine explosie. "Mijn hemel Dokter, wat bewaarde je allemaal daarbinnen?!"
"Gewoon..." antwoordde Dr. Hank. "Wat kleine experimentjes." Miejster mompelde zachtjes:"En dat noem je klein? Wauw..."
Dr. Hank keek hem even strak aan en nam toen het woord tot de groep: "Goed, lieve mensen. We zijn buitengewoon tevreden over jullie training, en kunnen met trots aankondigen dat iedereen met vlag en wimpel geslaagd is en klaar is voor de laatste fase. Deze zal plaatsvinden op een andere locatie, en daarvoor gaan we met twee busjes heen die verderop klaar staan. Is iedereen klaar? Laten we dan maar gaan!" zei hij, en hij ging de groep voor naar de parkeerplaats waar twee taxibusjes klaar stonden. De groep verdeelde zich in tweeën, de ene bus werd bestuurd door Dr. Hank en de ander door de blonde vrouw. De busjes verlieten de parkeerplaats over een grindpad, en verdwenen toen aan de horizon..
Wordt vervolgd in het 3e en afsluitende deel, de volgende keer dat Dr. Knotsknettergek Hank uw spelleider mag zijn