Correct Mattio. Maar dat had je zelf ook al achterhaald natuurlijk door simpel vast te stellen dat er geen dode was =P
Ik geloof dat ik het al ergens benoemd had, maar geen van de recentelijk toegevoegde rollen (dokter, zondebok, witte weerwolf, etc. ==> zie enquete-gedeelte) is toegevoegd. Maar dat laat genoeg rollen over waar we wel en niet mee hebben gespeeld, daar ga ik jullie niet wijzer over maken dan jullie al zijn 8-)
Bij deze tegelijk het verhaaltje, wat helaas verlaat is door een uitgelopen eindtijd van werken. Wederom excuses!
===========
Dag 1
"Dus, wat doen we nu?" zei Stefan. Djali wist het wel. "Als ik even iemand als opstapje mag gebruiken wil ik wel het dak opklimmen om te zien of ik door de schoorsteen kan komen."
Ondertussen had een duizelige Tachondar had last van de bijwerkingen van de simulatie:" Heej dit eiland heeft feëen rondvliegen. Zien jullie ze niet?" kraste hij. "Ze fluisteren naar me... "
De rest van de groep leek niet echt onder de indruk, zoals Miejster bevestigde. "Dan stel ik voor dat we het plan van Djali volgen en vandaaruit proberen de hut binnen te komen." zei hij. "Ik bied me wel aan als opstapje." en hij ging met zijn rug tegen de hut gedrukt staan met zijn handen gevouwen voor zich, zodat Djali die als opstapje kon gebruiken om de hut op te klimmen.
Die bedacht zich geen moment en klauterde al gauw behendig via zijn armen en schouders het hutje op, al snel gevolgd door een kreet: "Bingo! De schoorsteen lijkt me breed genoeg, ik ga er nu door naar binnen! Tot over een minuutje!"
Een minuutje later ging inderdaad de deur open en keken ze in het roetzwarte gezicht van Djali. "Welkom, welkom, treed binnen en vergeet niet je voeten te vegen."
"Dat heb jij zo te zien ook gedaan." antwoordde Debby met opgetrokken wenkbrauw terwijl ze naar de roetplekken op de vloer wees. "Uh ja, goed punt. Laat ook maar zitten. Kom binnen!"
Even later stonden ze met z'n allen in de blokhut, en namen ze in zich op wat er allemaal te zien was.
Aan de muur hing een elandenkop, op de grond lag een berenvel en boven de open haard hing een oud dubbelloops jagersgeweer. Verder stonden er wat stoelen, een tafel en een laag bed in de hoek van de kamer. " Ziet er niet echt uit alsof er iets bruikbaars bij zit... " zei Snuffles. "Misschien is dit wat!" riep Natjuh, terwijl ze vanuit gehurkte positie overeind kwam naast het bed, met een bijl in haar hand. "Wauw Natjuh, goed gevonden! Ik vraag me af... die spar buiten kunnen we wellicht gebruiken om het ravijn over te steken!" zei Backslide.
"Goed idee!" riep Killerboth. "Wie van ons vertrouwen we het omkappen toe? Ik heb gehoord dat jij goed kan houthakken DrWho! Waarom doe jij dat niet?"
Omdat er verder geen ontkennend geluid kwam uit de groep sprak DrWho: "Uh ja, waarom ook niet?"
5 minuten later klonk het kenmerkende geluid van de zware klappen van een houthakkersbijl in hout(TZZZAK-TAKKE-TAK-TZZZAK-TAK-TAK-TAK) evenlater gevolgd door het evenzeer bekende geluid van een houthakker (VAAAANNNNNNOOOOONDDDDEREEEEEEENNNNN) en een vallende spar (WOOOOOOOOOOOOOOSSSSHHHHH), die natuurlijk ook moet neerkomen (plof).
"Nou," sprak DrWho, "wie eerst?"
In welke volgorde ze uiteindelijk het ravijn overstoken is niet bekend, en het maakt ook allemaal niet uit. Een voor een staken ze het diepe ravijn over door balancerend over de spar te lopen. Even nog leek het erop dat DrWho zijn balans verloor tijdens zijn oversteek, maar hij herstelde zich snel en kwam veilig aan de overkant aan. Eenmaal daar aangekomen keken ze eens goed om zich heen, maar afgezien van een enorme zandvlakte in elke richting was er weinig te zien. "Nou, het lijkt erop dat we in de zandbak mogen spelen." zei Graafoto terwijl hij zich omdraaide naar de groep. Toen hij later over dit moment zou vertellen zou hij zich vooral de verbaasde gezichten van de rest van de groep herinneren, alsof hij onzin had gezegd. Toen hij zich nog eens omdraaide viel ook zijn mond open en stond hij met zijn mond vol tanden. Waar ze zojuist naast een ravijn aan de rand van een woestijn hadden gestaan, was dit nu een open plek van een dichtbegroeid sparrenwoud, met enkele slaapzakken en een hologram van Dr. Hank.
"Goed gedaan rekruten, jullie hebben succesvol en veilig de eerste opdracht voltooid. Nu wordt het tijd om te slapen." sprak het hologram. "De gezonde woudlucht zal ... enkelen van jullie zeer goed doen, en anderen iets minder wellicht. Wie of wat en of en hoe zal morgenochtend duidelijk worden." Het leek alsof hij buiten hun gezichtsveld aan een knop zat te draaien. Dat kon goed zijn, want plotsklaps was de zon weg en stonden ze in het schemerdonker te kijken naar een kampvuur dat er net niet was. "Sweet dreams!" grijnsde Dr. Hank, en met die woorden verdween het hologram.
"Uhh. Tja. Dan kunnen we net zo goed maar gaan slapen hé!" sprak Tachondar, terwijl hij de dichtsbijzijnde slaapzak pakte en een slaapplek zocht niet al te ver van het kampvuur vandaan.
Even later had de rest zijn voorbeeld genomen, en weer wat later was alleen nog het karakteristieke houdhakkers geronk te horen, zoals alleen zij dat kunnen. En wat rekruten voor een of andere gekke dokter natuurlijk, maar dat terzijde. Als ze enkele minuten langer hadden gewacht tot het slapengaan hadden ze gezien dat achter de bomen een heldere volle maan te voorschijn kwam...
Zoals al gezegd zijn er geen doden gevallen de eerste dag, de eerste actieve nacht begint. Nachtrollen hebben tot woensdag 22uur om hun wensen door te geven!
(ps ik vind het veel te leuk om hierover te schrijven
Als verhaaltjes te lang worden zal ik proberen me in te houden, maar ik beloof niets
)