De sage van de heuvel der eeuwigheid.

ik deel niet ^^
of je schrijft een lang verhaal, die je naar horen zeggen wel zou kunnen doen, of je stopt met het claimen zonder lang verhaal van de heuvel die ik al ingenomen heb :p

en samenspannen tegen mij is niet toegestaan of anders verban ik jullie allebei!

Dorien schreef:en samenspannen tegen mij is niet toegestaan of anders verban ik jullie allebei!

Ik doe het niet, je witte ridder daarentegen heeft andere planenn...

ja je kunt hem geen moment uit het oog verliezen of hij is achter je rug om al weer bezig je van de troon te stoten. Tsk.

Tsk?
als een stroomschok of een zenuwtrekje? :p

als in een uiting van verontwaardiging

Ah wat, alsof je van me zou houden als ik je niet onttronen wil :p

niet?

?

wat bedoel je, dat ik niet van je zou houden als jij me wel wilde onttronen? of wel houden en niet onttronen of of of
deze zin is te moeilijk voor mij xD

pfff, wat een vreemd koppeltje zijn jullie zeg :p

dankje

Ik hou gwn van doo? :p

In the deep valley he lurks anxiously waiting for little prey. The brutal wind goes through his bones like a knife. He curls up like a cat to savor that little bit of warmth he has. His vision is blurry, his mind is shutting down, every muscle in his body screams for food. It's been four days since he caught that little bird. There aren't many animals in this valley and he isn't strong enough to pass over the mountains.

He never expected to end like this, dying of hunger. So meaningless, so alone. Nobody will miss him, nobody will remember him. With him his legacy will disappear. This looks to be the destiny of the silent warrior. But he has no remorse, no regrets or what so ever. In the end he got what he deserved, nothing at all.

So he keeps wandering through the vast wilderness just to stumble upon another lost soul, an old blind man sitting by a welcoming fire. “ Come and join me”, he says, “ I’ve got food and shelter, But I miss a friendly conversation while enjoying a cup of tea. I can see you’re hungry and in pain. I’ll give you food in exchange for your story.” The warrior sits down and accepts a bowl of soup. When it’s finished he answers. “I’ll happily tell you my story old man, but can I ask first what a blind helpless man like you is doing in het middle of nowhere.” “ A fair question, one can trust no one in the wild. I am Kalchas, an oracle of Ionn. I see what he wants me to see, go where he wants me to go. So please tell me your story.” “ People call me Doc before I lost everything and that is the only name I remember. I am a lost soul looking for answers. They call me a rented sword, I travel from war to war. I served many lords, fought for lands I can’t even remember. They say my axe starts wars, ends battles, tears families apart, slays legends, creates myths, ruins kingdoms and builds empires. They say that blood and hater are my companions, rage my weapon. They call me a Shinigami, messenger of Death. But I don’t care about all that. I just try to ease my troubled mind, to find peace within myself. All the bloodshed , the battles and the chaos are just a cover, to keep people away from me. I’m already dead on the inside so nobody can harm me. I know that there won’t be anyone to mourn over my lifeless body, when I pass away, nobody to search for my lost soul, nobody that will realize I am alone. That’s why I choose to imprison myself deep inside unknown regions. I am not a hero, just an ordinary coward with his hands stained in blood.” The oracle looks at him. “ There is a hill, not far from here. They say it’s the place where the gods lost their immortality and it flowed into the hill. You’ll find your peace there. But please sleep, you look like you haven’t slept for ages.” So Doc lies down and falls asleep.

He stands there on top of the deserted fortress, bading in blood. His arms are heavy, his senses clouded. He leans on his broken axe and watches the red sunset. Thousands of enemies wait in front of him. Wave after wave they throw at him, but everytime again he breaks them. He rages through their lines with a demonic savagery and they fear him. Because he is the messenger of Death.

Doc wakes up after seeing the same old dream again. It still haunts him, all those lives he took. He notices that the old man is gone and the remains of a fire are still smoldering. He hears whispers, carried in by the wind. They seem to guide him towards something, so he follows them. He travels for days, until one day there were no whispers anymore and there it was. He felt a like a burden was lifted of him. So he walked towards the top of the hill, where a young man was standing. He was tall and had gracious features like an elf. The boy drew his sword when the warrior approached. Doc shows his axe and says: “ Put your sword back, kid. Don’t you realize how fragile your situation is, how thin the strings that keep you alive are? I Don’t want to shed blood here. So please help me make some tea and enjoy the view this hill provides us.”




oef eindelijk af en nu hopen dat het leesbaar is, sorry voor het engels. Ik schrijf nu eenmaal beter in het engels.

Tachondar stond als versteend. Daar stond hij rustig te genieten van de sterrenhemel. De laatste tijd genoot hij van de rust na zijn verovering van de heuvel. Hij had nog niets gebouwd op de heuvel, want elfen nemen nu eenmaal de tijd voor alles. Ook al is hij een half-elf en geen rasechte elf, hij is elfs genoeg om dagenlang te kunnen mediteren en te genieten van de natuur.
Alles verandert met de komst van een nieuwe personage. Zal hij wederom moeten strijden en zijn leven op het spel plaatsen om deze heuvel te houden?
Langzaam trekt hij zijn gouden zwaard uit de schede als de grote strijder voor hem staat. Hij noemt hem een knul, daar glimlacht hij om. De strijder wil geen bloed zien; een man naar het hart van de half-elf.
De half-elf ziet geen reden tot gevecht en snel verdwijnt het gouden zwaar Légenden terug in de schede. 'Het spijt me u te moeten zeggen dat ik helaas geen thee heb. Ik heb enkel het uitzicht van de heuvel en een gesprek.'
De strijder knikt en haalt zelf een bundeltje uit. De ruwe klanken van de krijgersstem botsen met de zwevende klanken van de zangstem van de half-elf.
'Ik heb dit gekregen van een blinde man. Het doet mij vreemd dit bundeltje nu al te gebruiken, maar volgens mij lijkt dit een goed moment.'
'Mag ik je naam en reden van komst weten?' vraagt de half-elf.
'Ze noemen me Doc.'
'Welkom Doc. Mag ik de reden van je komst weten?' vraagt de half-elf opnieuw.
De tijd vordert traag, snel genoeg voor het tweetal. Voor Doc antwoord geeft genieten ze beiden van een mok rustgevende thee.
'Ik zoek vrede.'
'Dat snap ik niet goed.'
'Ik betwijfel of iemand zo jong als jij het kan snappen.'
De half-elf lacht luidop. De strijder kijkt hem vragend aan. Soepel staat de half-elf op en stelt zich buigend voor. 'Ik ben Tachondar Fangelin. De half-elf.'
'Half-elf?'
'Net als mijn ouders. Mijn grootouders waren elfen en mensen die bij elkaar hun geluk vonden. Al koste mijn geboorte de dood van mijn ouders in de bergen van het Kwaad, meer dan duizend winters kent mijn leeftijd.'
'Je ziet er jong uit.'
'Noem het een zegen. Noem het een vloek. Toch spreken wij daar niet over.'
'Zeg eens, Tahordal, waarom jij hier bent?'
De half-elf zuchtte. Zovelen hadden problemen met zijn naam. 'Noem me maar Tach.'
Doc knikte. Tachondar nam een rustig slokje en nam de tijd. 'Mijn ras is uniek. Ik ben de laatste half-elf van de enige drie die ooit leefden. Al jaren schuil ik voor mijn identiteit. Ik zocht jarenlang een plaats waar ik tot in de eeuwigheid mijn dagen kan slijten. Deze heuvel is die plaats.' En daarmee had de half-elf het belangrijkste gezegd.
'Dan hebben we een probleem, Tach. Het lot bracht mij al langs vele wegen. Deze heuvel hoort daarbij. Kun je een gewone man hier niet zijn vrede vinden?'
'Ik betwijfel of je enkel een man bent. Dat ijzer aan je zijde hoort evengoed bij je als die lege ogen.'
Tachondar nam een serieuze toon aan en zuchtte. 'Deze heuvel... ìs mijn heuvel.'
'Jouw heuvel?'
'Ik heb er voor gevochten. Een korte poos terug, al zou dat voor een man als jij langer zijn. Wezens die leven onder water kwamen het claimen. Een al even eigenaardige strijder, een gevallen god bijna zou ik denken, kwam hier zelfs. Ik weet niet waarom ze niet terugkwamen, maar ik hou stand.'
Doc staarde naar zijn thee. Nog nooit had hij iemand ontmoet als deze persoon.
'Tach, wat doe je me aan? Ik zoek vrede en tref de gevaarlijkste hindernis van mijn leven.'
'De gevaarlijkste hindernissen in je leven hangen af van je eigen keuzes, Doc. Er ligt nu een keuze voor je.'

je maakt het echt wel lastig voor me he. okay, ik moet me inhouden, ik mag ta niet vermoorden. rustig in- en uitademen.

lol, geef ik er gwn een leuke draai aan speciaal omdat je nog nieuw bent op dit topic :p

Doc staart rustig naar de half elf en denkt na over zijn dreigement.“Het leven zit niet zo simpel in elkaar, Tach. Mijn reis begon erg lang geleden. Mijn dorp werd aangevallen door een kudde draken, terwijl ik ergens anders een voedselprobleem probeerde op te lossen. Ik volgde hun pad van ravage tot ik bij een groep dwergen terecht kwam. Ze vingen me op en ik verbleef een lange tijd bij ze. Ik werd een van hen en ze noemden me Doc. Mijn strijdbijl gemaakt uit drakenbeen kreeg ik van hen en ze hielpen me met het opsporen van het drakennest dat mijn gezin had vermoord. Al mijn vrienden stierven in onze bestorming van het nest, iedereen behalve ik. Die nacht overleefde er geen enkele draak mijn toorn, ik sloeg hun eieren in en baadde in hun bloed. Ik verbleef nog lang in het nest, verdwaasd en verloren. Mijn leven had geen nut meer, ik had wraak genomen en mijn vrienden en familie waren niet meer. Ik overleefde op het vlees en bloed van de draken die ik had afgeslacht. Dit was ongeveer 500 jaar geleden. Volgens een sjamaan die ik ontmoette, vloeit er drakenbloed door mijn aders door de grote hoeveelheden die ik toen verorberde. Sindsdien reisde ik van oorlog naar oorlog, want enkel midden in de chaos voel ik rust. Midden in het oog van de storm voelde ik me thuis. Ik ben inderdaad geen normaal mens meer, maar ik wil nu gewoon rust en vrede. Ik wil gewoon rustig op deze heuvel liggen en naar de sterren.” Doc zucht even en begint dan weer luchthartig te praten. “ Weet je dat ik ze benijd, de sterren? Ze liggen zo hoog boven me, zo ontastbaar. Ik droom ervan om de hemelpaden te bewandelen, licht en hoop uit te stralen. Ik wil niet meer in het duister leven als de schim van de man die ik ooit was. Hier op deze heuvel voel ik me dichtbij hen. Ik voel terug hoop in me opwellen. Ik voel me niet meer machteloos. Ik ben bereid te sterven, want ik heb eindelijk gevonden wat ik zocht. De vraag is wat jij wil doen?” De schorre stem van de krijger bleef hangen in de lucht. Hij klonk niet dreigend, enkel droefgeestig.


hehe wat een monoloog, jouw beurt weer ta

En Djali en Diéka stonden erbij en keken ernaar en besloten zich er niet mee te bemoeien.

herstelt ze nog steeds van de pijl waar ik haar mee heb neergehaald? :p

'Het klinkt bijna alsof je hunkert naar de dood,' zei de halfelf met een lage stem. Het klonk net alsof hij bang werd. 'Bijna lijkt het dat het lot wil dat ik je die rust bezorg.'
'Misschien wel,' zei Doc.
'Alsjeblieft...' Er klonk een sluwere klank door in de halfelf. 'Vraag dat niet van me. Moord is niet mijn ding, enkel uit zelfverdediging.'
'Tach, rustig,' zei Doc een klein beetje geschrokken van deze reactie.
'Waarom moet ik de keuze maken van het universum of ik je moet vermoorden. Nee!' De halfelf sprong recht. Er zat een sluwe glans in de gouden irissen. Hij trok zijn zwaard en bekeek het spiegelbeeld in de schede. De wind speelde met zijn gouden haren.
'Ik heb vele namen. Waaronder "De tweezijdige".'
'Dat is een ongebruikelijke naam,' merkte Doc op.
'Ik werd opgevoed door de leider van het Kwaad, dezelfde die mijn families en hun rijken, zowel menselijk als elfs, aanviel. Mijn ouders stierven door zijn toedoen. Pas toen ik ouder was kon ik de laatste strijdkrachten van de goede partijen verzamelen en hen voorgaan tegen het Kwaad. Die leider was als een vader en had me geleerd sluw, moordzuchtig en strijdlustig te zijn. Tot op de dag van vandaag behoed ik me tegen die kant in me. Vandaar dat ik tweezijdig wordt genoemd, ik kan zowel goed als slecht zijn. En omdat ik van twee rassen ben. Dus vraag me niet of ik je moet doden! Elk moment kan mijn andere zijde terug tot bloei komen en genieten van je kreten als ik je zou martelen.' De halfelf stond uit balans. Het was hem teveel en de wonde lag zeer diep. 'De leider van het Kwaad heb ik met dit zwaard neergestoken, alsof je met het mes van je moeder je vader zou neersteken. Dit gouden zwaard behoorde namelijk aan grote elfse koningen.'
Doc bleef stilzitten, maar hield zijn bijl voor de zekerheid bij de hand. 'Ik vroeg het je niet, ik redeneerde alleen maar...'
De halfelf knikte. 'Het is oké, maar ik wil geen onschuldig bloed aan mijn handen. Deze heuvel moet rein blijven.'
'Dat wil ik ook, Tach.'
Tachondar bedaarde en vond zichzelf terug. Zijn zwaard stak hij terug in de vergulde schede.
'En nu?' vroeg de halfelf. De keuze was zover bepaald dat Tachondar niet als eerste zou aanvallen, niet als hij zichzelf in orde kon houden tenminste. Het was eeuwen geleden dat Tachondar last had gehad van deze diepte in zijn ziel. Hij miste Perline en wilde naar haar terug. Toch wist hij dat het allemaal weer terug kwam op deze heuvel. Dat was waar hij Perline voor had verlaten en waar hij zover om had gestreden.
'Ik doe koste wat het kost om deze heuvel te behouden, Doc. Al krijg je me hier wonder boven wonder hier weg, ik zal terugkomen.' Met die laatste woorden keek de halfelf neer op de krijger en wachtte op de twist van het lot die komen zou.

Tachondar schreef:herstelt ze nog steeds van de pijl waar ik haar mee heb neergehaald? :p

Ze zijn immuun voor elke soort gif dus ik geloof niet dat ze daar nog veel last van heeft nee, maar ze zijn nogal pacifistisch weet je nog =)

ik zal nog een vervolg schrijven voor dat ik vertrek op vakantie, ma nu sociale psychologie leren :s.

Hank klakt met zijn tong. Joehoe, gaat er nog wat gebeuren?
NIET iedereen hier heeft eeuwig de tijd..

hahaha, je mag er altijd tussen komen. dan komt het misschien tot een mexican standoff. Je bent ons nu eenmaal een half verhaal schuldig