De sage van de heuvel der eeuwigheid.

weeral een herkansing?
die was vandaag toch?
Was het eigenlijk wel van enige nut dit topic te openen? --'

Je herkansing was vandaag?
Dan kun je vanavond eindelijk een deel schrijven? ^^
*hoop hoop*

eindexamenjaar, laatste periode, 3 herkansingen in 1 week maar troost je, de laatste is SE-examen, en aangezien ik voor die vakken een 8 sta zal ik daar niet voor gaan herkansen, dus oké dan, ik zal misschien wel wat schrijven vandaag.

MISSCHIEN? :O

de misschien van vrouwen zijn altijd nee XD

Dag 17, Jaar 486 in Mineïsche jaartelling

Het geroezemoes in de grote zaal verstomde toen de enorme zilveren deuren geruisloos openzwaaiden en de koninklijke familie zijn intrede deed. Voorop ging zoals altijd de koning, gekleed in een gewaad dat kleurde bij zijn diepblauwe haren en baard. Aan zijn linkerzijde schreed trots zijn echtgenote, een mooie Vormveranderaar die zoals nu in publiek meestal verscheen in de gedaante van een rijzige mensenvrouw. Achter het echtpaar liepen hun kinderen, allen de adembenemende kruising tussen Vormveranderaar en Danide. Vijf waren het er, drie jongemannen en hun zusjes die een identieke tweeling waren. Van hun vader hadden ze de bleke huid, violetkleurige ogen, haast onzichtbare kieuwen in de hals, sterke spieren en magische vermogens geërfd. Hun moeders ware vorm was terug te vinden in de hypnotiserende stem, tengere gestalte, en het feit dat de jongeren stuk voor stuk moeiteloos en elk moment hun haren konden veranderen in elke gewenste kleur van de regenboog. De drie jongens waren vandaag zilver, blauw en wit, naar de kleuren hun volk. De tweeling vormde samen een contrast: Djali blond en meer praktisch schouderlang, Diéka wat dramatischer diepzwart met hier en daar een zilverglanzende lok. Hun haarkleur was voor niet-familie de enige manier om de zussen van elkaar te kunnen onderscheiden, en een hoop aanwezigen waren zichtbaar opgelucht dat ze vandaag niet, zoals een aantal dagen terug, hadden besloten met identieke coupes aan tafel te verschijnen. De twee leken ingetogener dan anders, zich – in tegenstelling tot de meesten van de aanwezigen – ervan bewust dat dit voorlopig hun laatste maaltijd in het ouderlijk paleis zou zijn. Vanavond nog zouden ze samen vertrekken op een belangrijke missie die de eventuele bedreiging van hun volk zou moeten afwenden.

Koning Lannes wachtte tot na het eten om het nieuws te verkondigen. ‘Iedereen...’ begon hij, ‘...is zich ervan bewust dat de spanningen de laatste tientallen jaren verder en verder aan het oplopen zijn tussen de verschillende volkeren. Ionzijdank is ons mooie rijk en volk tot voor kort altijd gespaard gebleven van botsingen, maar sinds een aantal maanden verschijnen ook hier regelmatig plunderende troepen afkomstig uit verschillende landen. Wij hebben ons bewust afgeschermd van de buitenwereld en willen vreedzaam leven, maar blijkbaar staan we nu te boek als een weerloos naïef volkje dat grote rijkdommen bezit, die nodig moeten worden gestolen.’ Een verontwaardigd geroep steeg op uit de aanwezige toehoorders, maar de koning hief zijn hand op en direct keerde stilte weer. ‘De afgelopen week hebben de raad en ik nagedacht over een geweldloze manier om de wereld voor eens en voor altijd te tonen dat wij enkel ongevaarlijk zijn omdat we daarvoor kíezen, en we denken dat we iets hebben gevonden. Vanavond nog zullen mijn twee jongste kinderen, meisjes die in de ogen van met name de mensen zwakker zijn dan wie ook, zonder enige begeleiding bovenwaters gaan en zonder te doden de Heuvel der Eeuwigheid innemen. Zeven dagen zullen zij deze in hun bezit houden in naam van het volk der Daniden, twaalf dagen zonder iemand om te brengen, maar eveneens zonder de heuvel prijs te geven. Daarna beslissen ze zelf wat ze doen, hun krachten nog verder meten, of terugkeren, of de wereld intrekken, of de heuvel afstaan, of wat zij ook voelen dat goed is om te doen. Hopelijk zal dit onschuldige machtsvertoon iedereen er voor eens en voor altijd vanaf brengen ons nog lastig te vallen.’
HoewelLannes niet echt ongerust was over het lot van de tweeling – hij wist dat zij hoe dan ook geweldige strijders waren, en dan hadden ze nog het voordeel dat ze onderschat zouden worden – ging het hem aan het hart de twee weg te sturen. Hij zou hen missen.

Die avond vertrokken Djali en Diéka, beiden donker gekleed met diepzwart haar en bewapend met pijl en boog, ieder twee zwaarden, en verscheidene dolken. Echter waren al deze enkel bedoeld in geval van nood: de heuvel zouden ze veroveren zonder een strijd te hoeven voeren. Nagekeken door hun familie, ouders en broers, gleden zij door de wand van de luchtbel die hun rijk scheidde van het water. Ze waren ongevoelig voor het enorme drukverschil. Op het moment dat het ijzige water hen omsloot, blokkeerden hun longen automatisch en traden hun kieuwen in werking. Soepel als zeeslangen sneden ze door de blauwige wereld en zwommen naar de rivier die hen binnen twee weken vlakbij de Heuvel der Eeuwigheid zou brengen.

Midden in een maanloze nacht stak Djali haar hoofd boven water uit, en ademde onwennig de waterloze lucht in. In de verte, onzichtbaar voor ogen zwakker dan de hare, stak hun plaats van bestemming iets donkerder zwart af tegen de zwarte hemel. Ze dook weer kort onder om haar zus te zeggen dat de kust veilig leek, en
geruisloos klommen de twee nog geen minuut later op de kant. Ze hadden geen enkel idee wie op dit moment de Heuvel in zijn bezit had, maar het kon ze weinig schelen, enkel een doof leger zou problemen voor hen kunnen opleveren, maar voor zover bekend waren er geen wezens zonder gehoor die dongen naar het bezit van dit overblijfsel van het ontstaan van de volkeren.

Hand in hand rende de Danide-tweeling erheen. Hun ademhaling versnelde niet, en toen ze vlakbij waren, leek hun gezicht nog even onaangedaan als daarvoor.
‘Daar gaan we dan, zus,’ zei Djali.
'Daar gaan we dan, zus,’ beaamde Diéka.
Gelijktijdig zetten ze een bedwelmend en verreikend gezang in, dat iedereen binnen een straal van 30 kilometer van de heuvel onmiddellijk in een diepe, droomloze slaap deed verzinken. Enkel de zusjes waren nog wakker, en toen ze ophielden konden ze samen ongestoord de Heuvel beklimmen. Verspreid lagen roerloze gestaltes, waar ze voorzichtig overheen stapten. Toen ze op de top stonden, wenkte Djali het water van de rivier dichterbij, die kolkend uit zijn oevers trad en slapende wezens wegveegde, op het moment dat het water hen raakte, kwamen zij bij uit hun slaap, maar tegen de sleurende kracht die hen onverbiddellijk bij de Heuvel vandaan trok, konden zij onmogelijk op.
Het water draaide sierlijk om de top heen, en liet zo enkel de plek waar de twee jonge half-Daniden stonden ongemoeid.
‘En toen was de heuvel van ons,’ constateerde Djali. En ze glimlachte, iets wat men de
oudste van de tweeling zelden zag doen.

Twaalf dagen verstreken en iedere dag bracht nieuwe legers die waren gestuurd met als enige opdracht het gevangen nemen of doden van de bleke zwakke meisjes die zo dom waren geweest zich met zaken van volwassenen te bemoeien, maar allen keerden onverrichter zaken terug. Djali en Diéka streden met wapens, vuur, slaap,
water of Danide-magie, slechts een beperkte hoeveelheid van hun eigenlijke kunnen spreidden zij tentoon, maar iedere keer was het voldoende om met weinig moeite de legers af te slaan.

Na twaalf dagen besloten zij tot een straal van twee kilometer rond de heuvel vele valstrikken te creëren die de meeste aanvallers nooit zouden kunnen omzeilen of verslaan, echter maakten zij het niet onmogelijk. Ze besloten dat de strijder die ondanks dit alles, en helemaal in zijn eentje tot de top van de heuvel zou geraken, deze zou mogen hebben.

dat is een vooroordeel tachondar!

Een lichtvoetig wezentje liep met snelle tred over zijn rug heen. Hij ademde diep en zacht in, waardoor het wezentje eventjes op zijn achterpoten bleef stilstaan. Volledig op zijn hoede probeerde het wezentje een dreiging te zien, horen of ruiken. In plaats van de halfelf te ruiken, horen of zien, voelde het wezentje het gekuch van de halfelf en sprong tippelend van tak naar tak op zoek naar de bescherming van zijn holletje. Krampachtig en nog half doorweekt strekte Tachondar zich uit. Hij bedacht dat als hij een eekhoorntje om de tuin kon leiden met zijn speciale mantel, niemand anders hem ook wel zou kunnen zien. Toen dacht hij weer aan de vreemde man van gisteren, die hem ondanks zijn mantel toch had gezien. De spanning tijdens hun gesprek was abrupt verstoord geweest door een grote stroom van water. Hoe hij op deze tak was terecht gekomen was hem een vraag. Hij keek om zich heen en was ontsteld toen zijn boom de hoogste bleek te zijn uit het hele woud. Tot aan de volledige horizon rond zich zag hij enkel en alleen het bladerdek, met in het noorden een oprijzende heuvel. Zijn heuvel.
De klim naar beneden duurde wel een halfuur. Wat een enorme boom was dit. De laatste drie meter liet hij zich naar beneden vallen en kwam uiteindelijk op de vertrouwde grond.
'Vaarwel, hoge boom,' zei Tachondar wrijvend tegen de knoestige stam. Toen wreef hij zijn kleren recht, controleerde of zijn zwaard niet vast bleef haken in de schede en maakt zich klaar om te sprinten. Na een stap ging hij voluit op zijn kin. Hij bekeek zijn knie. Tijdens de afdaling had hij enkel een stekende pijn gewaar geweest, maar dat leek volkomen normaal vergeleken bij alle kneuzingen. Waarschijnlijk had de laatste sprong het nodige effect gegeven, waardoor zijn knieschijf pijnlijk verdraaid zat en zijn been niet in staat stelde op te lopen.
Tachondar zuchtte en zei: 'Van alle bomen...'
Strompelend ging hij naar een lager gelegen beekje en haalde zijn mes boven. Een knieschijf kon je uitsnijden. Althans, dat hoopte hij. Nee, hij zou geen domme acties nu uitvoeren. Het dichtste dorp en hulp zoeken, dat moest hij doen. Zijn mes stak weer in zijn riem en kruipend kwam hij terug recht. Een laatste zucht en toen liet hij zich in het ijskoude water vallen. Al zwemmend zou hij veel sneller vooruit raken dan strompelend. De stroom voerde hem mee naar de rand van het bos. Vanaf een bepaald punt kon hij de heuvel zien groter worden, toch bleef hij er nog oostwaarts van. Bij een stroomversnelling die hem teveel kracht beroofde om boven water te blijven klom hij snel op de oever. Vermoeid sloot hij zijn ogen, denkend aan de pijnlijke knie en het hongerige gevoel in zijn maag.
Toen hij opnieuw ontwaakte lag hij op een erg zacht bed. Hij ademde diep in toen hij de vreselijke pijn gewaar werd. Een brandende helse pijn maakte zich van hem meester, waarna hij uit bed rolde en kermend van de pijn voortkruipte naar de deur van het ronde huisje. De deur vloog open, en in het deurgat stond een prachtige vrouw met lange zwarte haren. Ze droeg een grijs kleed, maar haar grote boezem en lange slanke gestalte bleef zichtbaar.
'O lieve schat! Wat scheelt er met je? Kom hier, ik help je terug het bed in,' zei ze op moederlijke toon. Ze bleek verrassend sterk en legde hem terug in bed. Toen dwong ze hem iets te drinken die hem een zwaar gevoel gaf. Versuft en gevoelloos bleef hij stilliggen, de vrouw aankijkend die zijn knie observeerde. Ze zag dat hij haar aanstaarde en de halfelf begon te blozen.
'Zo. Eindelijk wakker. Ik ben Perline. Wat is jouw naam?' vroeg ze speels.
'Tachondar. Waar ben ik?'
'Wel, Tachondar,' ze proefde de klank van die naam heuglijk in haar mond en bekeek hem glunderend aan. 'je bent in mijn huisje. Ik vond je bewusteloos aan de oever toen ik mijn visnetten ging controleren. Ik was akelig verrast een mooie man zoals jij hier aan te treffen. Meestal word ik vermeden.'
Tachondar begon zich onhaaglijk te voelen. Hij kon niet goed overweg met vrouwen. Hij begon harder te blozen en vroeg: 'Waarom?'
'Tjah. Blijkbaar is het vreemd als je magische kunsten bezit. Zo vreemd dat je familie je verstoot. O, wat zou ik zo graag iemand anders met magische kunsten leren kennen! Hoor mezelf nu weer, straks jaag ik je nog weg met dat zere been. Gelukkig voor jou dat ik mijn kunsten aanwendt voor helende technieken. Maar vertel mij eens jouw verhaal?'
De manier waarop ze sprak, snel en met een vlaag van vreugde in de ondertoon om te kunnen communiceren, maakte de halfelf duidelijk dat ze erg eenzaam was. 'Hoelang?' vroeg hij.
'Drie dagen.'
'Kan ik al lopen?'
'Ik zou het nog een week geven. Maar laat dat been nu achterwege en praat met me. Alsjeblieft?' zei ze op een spelende manier met een pruillipje.
Hij zuchtte. Weg kon hij toch niet. Hij kon evengoed de tijd doden door met haar te praten. 'Ik ben geen mens, dat moet je ten eerste goed weten. Ten tweede zoek ik een plaats waar ik in alle rust kan leven.'
'Elfen zijn hier best ook welkom om te blijven,' zei ze verheugend.
'Ik ben noch mens, noch elf, Perline. En ik kan hier niet blijven.'
Dat antwoord beviel haar allerminst. Ze stond recht, bracht hem zijn eten en zei: 'Ik had dit voor je gemaakt. Geniet er maar van.' Het dienblad viel op de grond. Alles wat ze er mooi op had gelegd, lag nu door elkaar. Toen liep ze met een snik naar buiten.
'Goed gedaan jongen. Is er eindelijk een mooi meisje die je met respect behandelt, maak je haar na vijf minuten aan het wenen,' zei hij in zichzelf. Hij zat met zijn gedachten in de knobbel terwijl hij at. Het was hier gezellig, hier zou hij nog kunnen komen. Wie weet ook gevoelens voor Perline krijgen. Maar nu moest hij eerst en vooral de heuvel tot zich toe eigenen, ten koste van wat ook. Een halfelf verzette zijn gedachten nu eenmaal niet zo gemakkelijk.
De week die daarop volgde probeerde Tachondar zo weinig van last te zijn. Ze hoorden geruchten over de onneembare heuvel waar tweelingzussen hele legers afweerden. Die heuvel, zei hij tegen Perline, wilde hij voor zichzelf claimen. Met ongeloof hadden haar blauwe ogen hem aangekeken. Sindsdien had ze geen woord gesproken en soms urenlang weggeweest.
Op de ochtend van zijn vertrek ging hij naar haar en omhelsde haar. 'Ik moet nu gaan. Bedankt voor alles wat je hebt gedaan.'
Ze kreeg al tranen in haar ogen en had een pijnlijke blik. 'Er zijn rond de heuvel valstrikken aangelegd. Ik heb er zoveel mogelijk ontmanteld voor je. Mocht je ooit ernstig in gevaar komen, heb ik dit nog voor je.'
Een ketting met een ankertje als hangertje bracht ze rond zijn hals. 'Ik moet dit amulet enkel nog afstellen op je.'
'Hoe?'
'Op deze manier,' zei ze net voor ze haar lippen rond die van de halfelf sloot. De kus overwelmde hem, en hij kuste terug. Maar zo snel als zijn verbazing kwam, zo snel kwam zijn verontwaardigheid op toen ze kus abrupt stopte.
'Veel geluk, halfelf,' sprak ze voor ze hem de rug toekeerde en ging breien. Tachondar liep twijfelend weg. Niettemin was dit de eerste kus ooit in zijn lange leven, maar had ze zijn afkomst geraden. Halfelf.
Het leek alsof hij in de regen stapte toen hij het huisje verliet. Toch scheen de ochtendzon vollop. Het huisje had warme gezelligheid uitgestraald, en dat verliet hij enkel voor zijn stomme droom! Zuchtend zette hij nu door. Hij zou de heuvel nu ter ere van zijn bestaan veroveren, en misschien wel om na te denken over Perline.
Zoals ze had gezegd, kon hij moeiteloos naar de heuvel lopen. Pas aan de voet van de heuvel struikelde hij op een barriére. Een van de zussen stond hem uitdagend aan te kijken.
'Ik ben Diéka. Wie waagt het hier in zijn eentje te komen?'
'Ik ben Tachondar, en ik claim deze heuvel als het mijne.'
'Dan moet je de laatste proef doorstaan. Mij verslaan!'
Haar gezang had vorige maal ook geen effect gehad, al had hij gebaard van wel. Nu trok hij enkel een pijl en spande zijn boog. Diéka keek hem ongelovig aan, maar magie, kwaadwillig gebruikt, had nu eenmaal geen effect op hem. Een van de mysterieën van het zowel mens als elf zijn.
Hij loste een pijl, net voor ze haar waterheerskunsten wilde inzetten, en deze doorboorde haar schouder.
'Mijn schootzuster!' riep een andere. Hij spande opnieuw zijn boog mocht ze een dreiging blijken te zijn.
'Je hebt de proef doorstaan. De heuvel is nu van jou. Ik ben Djali, en waarschuw je. De heuvel is erg gewild, je strijd stopt hier niet.'
'Bedankt Djali. Je zus zal niet sterven zolang die pijl binnen de dag wordt verwijderd en de wonde wordt verzorgd. Haast je om haar te verzorgen, en wie weet tot ooit weerziens.'
Ze knikte vreemd en nam haar zus pijlsnel weg. Ondertussen beklom hij de heuvel en dacht aan het vreemde voorkomen van de zussen. De volgende keer zou hij niet zo makkelijk winnen. Nu had hij de verassing aan zijn kant gehad.
Hij zou zich glorieus moeten voelen, maar als hij naar de zonsondergang keek, de sterren keek en de volgende zonsopgang en grijze wolken aan de horizon, voelde hij zich dat allerminst.
De hele dag zat hij met zijn hoofd bij zijn hart, denkend aan Perline.
Maar een stemmetje in zijn achterhoofd riep het toch uit: 'Mijn heuvel.'

succes ermee
je maakt jezelf er wel makkelijk van af trouwens zeg, en ik had je nog wel kans gegeven op een glorieus verhaal vol gevaren en hindernissen en blablabla...

Weet ik, maar ik dwaalde af...
Wilde iets triestigers doen, ik zelf had de avontuur ook eerst in ogen
Komt doordat ik gisterenavond door internet die niet ging nog 4 uur gelezen heb in boek
van Robin Hobb. Het was erg triestig, want de beste vriend van de hoofdpersonage FitzChevalric Ziener sterft,
waarmee hij een speciale band had. Het heeft emotioneel wat effect op me gehad. Dit is er dus uit mijn vingers gekomen, en persoonlijk vind ik het triestige eraan wel mooi. Het heeft een grimmige achtergrond, mijn stukje verhaal, vind ik. Nuja, ik heb je een evengoede kans gegeven iets terug te doen nu je tweelingzus erg gewond was geraakt. Als onze halfgod eerst niet langskomt

hehe, ach, ik vind het rot voor zusterlief hoor, maar gelukkig zijn Danides een stuk minder kwetsbaar dan ze eruit zien

Nuja, het is in ieder geval weer de beurt van iemand anders ^^
hank wil ik ook nog wel eens zien :p

ik typ nog wel es een verhaaltje ^^
nu eerst voetbal kijken

verder is het een beetje een drukke boel hier, we hebben nu voor 3 á 4 weken 2 honden - 1 van 10 maanden, 1 van 6 maanden, allebei friesche stabei- labrador kruising

Typ je vanavond nog een verhaal? ^^
(ben eerder een kattenmens :p)

nee
katten gaan op zich ook nog wel, maar die geven zoveel haren
(echt ziek veel, me heeft levend bewijs rondlopen bij me thuis )

Waarom vanavond niet meer? =(
levend bewijs?

(eventjes vermeldne: denk niet dat ik hier ga komen voor mijn examens in juni)
(en vraagje: is het mogelijk dat iedere keer als dit topic gedeleted wordt een nieuw onderwerp te beginnen? anders zal ik veel mogen lezen xD)

Het gaat toch maar erg moeizaam vooruit, dus je moet er niet in zitten dat we te ver op je voor lopen XD

ja maar je schrijft wel een A4 blad per keer vol dusja ...

ZO blijft het ook leuker
Dat is net het fijne aan dit topic ook

misschien schrijf ik zo nog wel even een stukje ;D

doe dat

Hank of Dorien? :p

geen tijd ^^

misschien morgenochtend..
ik heb een aangepast rooster volgende week en die staat op de site
het probleem is: de schoolsite is offline

oftewel ik heb morgen les maar geen idee hoelaat ik moet begonnen en wáár en wat

Kun je niemand uit je klas bereiken dan?

dat wel, maar het probleem is dat ie al vanaf vrijdagmiddag offline is..
gelukkig heeft iemand het rooster toch nog op een of andere manier bemachtigd en het rondgemaild

Mijn rooster deze en volgende week
maandag en dinsdag redelijk normale dagen
woensdag: 1e 2 uur vrij, wiskunde, 4e+5e tussenuur, 6e Gym, 7e Scheikunde REP
donderdag: 1e uur vrij, 2e uur aardrijkskunde, 3e uur tussenuur, 4e uur CKV
vrijdag t/m maandag lang weekend

dinsdag Rotterdamdag (dagje naar Rotterdam voor CKV, allerlei dingen bezoeken enz.)
woensdag 'gewoon' les
donderdag Bezoek aan Twentse Universiteit
vrijdag 'gewoon' les

Vakantie