De sage van de heuvel der eeuwigheid.

Proloog

Het was in het begin, dat er niets was dan leegte, stilte en de Oergod. Deze schiep een godin, en samen bouwden zij een godenrijk, dat zij Förna noemden, en vulden dit met goden. Echter in plaats van in vrede naast elkaar te leven, begonnen de onsterfelijken te ruziën, ieder wilde de baas over de ander zijn, en op het hoogtepunt van deze zwarte jaren spande een aantal van hen samen en probeerde zelf de oerkracht te verkrijgen door de Oergod, Ionn, te verslaan en hem te doden. Vanzelfsprekend lukte dit niet, en samen met zijn vrouw Lea wist hij de verraders in de boeien te sluiten en als straf nam hij hen hun onsterfelijkheid en goddelijkheid af. Nu waren zij niet langer goden, en konden zij dus ook niet langer in het godenrijk verblijven, dus creëerden Ionn en Lea twee nieuwe werelden, één voor de sterfelijken, en één voor de gestorvenen. En Ionn besliste: er zijn drie rijken, en ieder wordt aan één god toegewezen. De overige goden zullen enkel in het rijk der levenden een rol mogen spelen, en altijd zullen zij verantwoording moeten afleggen aan de god van het leven. Ook hebben zij niks te zeggen over het doodslot van iedere sterveling, dat ligt vast en is in handen van de god van de dood. Uiteindelijk is de god van de goden, de oppergod, die als enige de macht heeft te beslissen over sterfelijkheid en goddelijkheid.
Lea, de eerste godin, werd de godin van de levenden en hun oudste dochter Nitoshinde, benoemde hij tot godin van de doden. Hijzelf zou god van de goden zijn, de almachtige Oergod.

En zo werden de gevallen goden naar het rijk der levenden verbannen, waar zij de voorouders werden van grote volkeren. Sterfelijk als ze waren, kwam van ieder de tijd om naar het schimmenrijk te vertrekken en zo raakte ook deze wereld langzaam maar zeker bevolkt. Zij die een goed leven leidden, hoefden slechts kort te verblijven in op de duistere plek der doden en mochten snel opnieuw incarneren. Zij die een slecht leven leidden, werden gestraft met een lang verblijf in de schaduwen.
De gestrafte goden kwamen in hun nieuwe woonplaats aan op een groene heuvel, die de heuvel der eeuwigheid werd genoemd. Het laatste restje goddelijkheid dat zij bezaten, verliet hen op het moment dat zij de aarde raakten, en verdween in de grond. Vanaf dat moment was de heuvel vruchtbaarder en mooier dan welke plek ook, en zo ontstonden de geruchten dat er in de heuvel een macht schuilging die tot onsterfelijkheid kon leiden. Hoewel dit niet het geval was, wilde het verhaal de wereld niet meer uit, en zo kwam het dat alle machtigen onder de levenden de heuvel als een trofee van grote waarde begonnen te beschouwen.

spelregels:
- Het doel is het verkrijgen van de heuvel
- Je sluit aan op het verhaal van je voorganger
- Geen herhaling
- Svp de andere spelers niet vermoorden
- Uiteindelijk blijft Ionn altijd almachtig

Ik ben een beetje verward
de wereld voor de sterfelijken, zijn de mensen
Maar wie zijn de wereld voor de gestorvenen?
Wel leuk gedaan zo ^^

Daarbij is een epiloog het einde van een verhaal, een proloog is het begin ^^

Begin:
Tachondar liep verhullend door de straten heen met zijn mantel over hem getrokken.
De wereld die hij ooit kende was niet meer. Iedereen waar hij mee was opgegroeid al dood. Tegenwoordig
was het knokken voor zijn leven. Hij leek dan wel op de mensen onder hen, maar toch dacht hij anders te zijn. Ook zijn ouders waren een beetje anders geweest, dat verklaarde volgens hem de reden waarom ze op het platteland hadden gewoond. De ene helft van zijn afkomst was onbekend voor de mensen van deze tijd. De halfelf had een menselijke gedaante, al was hij dit niet helemaal. Zijn gezicht was prachtiger en zijn manier van lopen en doen veel eleganter. Zijn voetstappen waren zo licht als op het lopen van dons en in de ogen van zijn bijna eeuwige jong gezicht zag je vele jaren van wijsheid. Ook hij was sterfelijk, wat hem een plaats op deze wereld verdiende, maar het sterven door ouderdom zou pas binnen tientallen eeuwen een zorg worden, of een zege.
Toch was hij anders. Hij wist dat de mensen hem hier misschien niet zouden accepteren. Ze hadden toen hij klein was vaak genoeg moeten verhuizen om geen aandacht te vestigen op het feit dat hij en zijn ouders veel trager verouderden dan anderen. Ondertussen waren zijn ouders al dood, maar niet door ouderdom.
Hij zag de eenzame heuvel staan op een dagreis van de heuvel. Daar ging hij naar toe. Het droeg de naam van heuvel der eeuwigheid. Als Tachondar correct was, was hij het enige wezen dat je als eeuwig kon definiëren, behalve deze heuvel. Alhoewel hij niet eeuwig zou leven, zou hij een grote levenslijn kennen. Een keertje had een zieneres zijn handpalmen gelezen en het was compleet chinees voor haar. Hij staarde naar de lijnen in zijn hand, veel minder eeltig en ruw dan dat van een mens, maar toch veel sterker en leniger.
De zon ging onder, en Tachondar staarde er naar. Hij keek graag naar het veranderen van dag naar nacht of andersom. Nu zou hij openlijk kunnen reizen. Dat deed hij. Tijdens de nacht liep hij zo snel als hij kon, zoals geen enkel ander mens kon, over de grasvelden en weides naar de grote heuvel, omringd door bossen van eiken, berken, essen, beuken en andere.
Toen de zon opkwam stond hij net op de top van de heuvel en ging op zijn knieën zitten. Hij streelde het door de wind golvende gras en ging toen neerliggen. Met zijn handen greep hij het gras alsof hij het als een dier beschouwde om te besturen. Toen sloten zijn ogen en sprak met een sterke zangstem: 'Mijn heuvel.'

sterfelijken: mensen, elfen (ja, die zijn dan dus sterfelijk), dwergen, en whatever je nog zin hebt voor volken om te bedenken. De gestorvenen, dat zijn de gestorven mensen, dwergen, etc. Oeps, proloog ja ^^ lekker wakker.

@ Tachondar: verhullend door de straten lopen? ik zou daar verhuld van maken (ja ik weet het,hank is een stomme criticus )

Zwijgend verliet Hank aan de oostzijde het gebouw. Een gebouw dat nu al jarenlang centraal stond in zijn leven.
Terwijl hij rondkeek over de uitgestorven straat dacht hij terug aan die ene dag die zijn leven veranderd had.. voorgoed.
Hij was in elkaar geslagen in de schaduw, in een nauw steegje in de achterbuurten van de stad, de gevaarlijkste plek die je maar kunt bedenken in deze stad, in deze wereld... in dit tijdperk..
Voor dood achtergelaten door een van die vele bendes die de stad terroriseerden lag hij daar in een plas bloed.. wachtend op het einde..
Waarom was hij ook zo stom geweest om daar heen te gaan.. maar terwijl hij dat dacht wist hij het antwoord al. Hij hield van gevaar en avontuur.
Langzaam verloor hij het bewustzijn, tot het opeens tot hem doordrong dat hij niet langer alleen was, maar dat een in donkere gewaden gehulde persoon hem aanstaarde vanuit de schaduwen..
De mysterieuze persoon had hem gered, en gevraagd of hij een betere wereld wou.. eentje waarin het kwaad grotendeels onderdrukt werd..
Het enige wat hij hoefde te doen was te doen wat de opdrachtgever hem vroeg.. bovendien had hij dan onderdak, voldoende voedsel, en praktische onsterfelijkheid dankzij de bescherming die de opdrachtgever gaf.
Dankbaar had Hank het geaccepteerd, wat moest hij anders? Bovendien had de mysterieuze man hem gered.

De man had Hank opgeleid, en Hank had gevoeld dat hij sterker werd.. op de een of andere manier kreeg hij een soort krachten van de trainingen die hij kreeg. Maar wat wist Hank eigenlijk van de man? Sinds hun eerste ontmoeting is hij altijd in donkere gewaden gekleed geweest.. het enige wat hij echt van hem wist was zijn stem, en dat hij liever niet over zijn verleden sprak.
Hank had al vele opdrachten succesvol voltooid, onder andere als een sluipmoordenaar verschillende bendes elimineren..

Maar die avond was anders.. hij kreeg een opdracht, vele malen belangrijker dan alle voorgaande.. het ging om een machtige heuvel, die in een legendarische mythe voorkomt.
Die mythe gaat over gevallen goden, die naar het rijk der levenden worden verbannen, waar zij de voorouders werden van grote volkeren. Sterfelijk als ze waren, kwam van ieder de tijd om naar het schimmenrijk te vertrekken en zo raakte ook deze wereld langzaam maar zeker bevolkt. Zij die een goed leven leidden, hoefden slechts kort te verblijven in op de duistere plek der doden en mochten snel opnieuw incarneren. Zij die een slecht leven leidden, werden gestraft met een lang verblijf in de schaduwen.
De gestrafte goden kwamen in hun nieuwe woonplaats aan op een groene heuvel, die de heuvel der eeuwigheid werd genoemd. Het laatste restje goddelijkheid dat zij bezaten, verliet hen op het moment dat zij de aarde raakten, en verdween in de grond. Vanaf dat moment was de heuvel vruchtbaarder en mooier dan welke plek ook, en zo ontstonden de geruchten dat er in de heuvel een macht schuilging die tot onsterfelijkheid kon leiden. Hoewel dit niet het geval was, wilde het verhaal de wereld niet meer uit, en zo kwam het dat alle machtigen onder de levenden de heuvel als een trofee van grote waarde begonnen te beschouwen.

De opdrachtgever vertelde Hank dat het geen toeval was dat híj gevraagd werd om zijn opdrachten te vervullen.
De opdrachtgever had een vermoeden van wie Hank was, en toen de trainingen en de opdrachten vorderden werd dat vermoeden steeds meer bewerkstelligd: Hank is een reincarnatie van één van de goden uit de Mythe, en misschien is het mogelijk om een deel van zijn kracht terug te krijgen door de heuvel als zijn rechtmatige bezit te claimen.
Dat was dus zijn opdracht.

Hij ging op reis naar de heuvel, het werd een lange queste, door bossen, regenwouden, diepe kloven, een meer.. hij moest beesten verslaan.. gruwelijke vleermuismannen, vleesetende rupsen.. zelfs een Ent.. Maar uiteindelijk vond hij de Heuvel.
Daar lag ie dan, mooier kon niet. Het groenste gras, de bruinste bomen, ja.. dit was waar hij voor gekomen was.
Elke stap die hij dichter bij de heuvel.. zíjn heuvel zette voelde hij de adrenaline toenemen.
Zou het waar zijn? Zou hij krachtiger worden dan hij was?
Er is maar één manier om daarachter te komen, en hij zette aan in een volle sprint, die hij moeiteloos een paar uur vol zou kunnen houden.
Maar.. toen hij de heuvel naderde, zag hij een gestalte knielen met zijn gezicht naar de zonsopgang gericht, en hij werd voorzichtiger, hoewel dat niet nodig was. Hij kon ongeevenaard stil lopen, en dat was een van zijn vaardigheden.. de gestalte had geen kans..
nog 50 meter.. nog 25 meter.. nog 10 meter.. hij wilde uithalen maar op dat moment zag hij dat het niet nodig was.
De zon was nu helemaal te zien en daarmee viel de gestalte die, nu hij het goed kon zien, een halfelf was om, want dat was zijn zwakke punt.. hij viel in slaap bij het zien van de zonsopgang.
"Het wordt me wel heel makkelijk gemaakt," mompelde Hank,"nu ja, dan claim ik bij deze Mijn Heuvel..."

(there you go tachondar ;P hoop dat het te lezen is, want geloof dat ik een beetje vaak ... gebruik )

elfen zijn juist onsterfelijk...
Ik denk dat je sterfelijk en een ander woord waar ik nu niet kan opkomen door elkaar slaat (ander woord is dat je dan dood gaat door een ongeluk fzo)
Sterfelijk zijn betekent meer op ouderdom

Oeps, ja verhuld, niet de eerste keer dat ik die fout maak...

onsterfelijkheid of onkwetsbaarheid.

Hé hank, niet plagiëren en Scotts ideeën stelen he!

Djali schreef:onsterfelijkheid of onkwetsbaarheid.

Hé hank, niet plagiëren en Scotts ideeën stelen he!

He, ho es effe, dan zou ik een meeting bóvenop het gebouw organiseren toch?

En als je het zo gaat doen dan kun je alles wel overal vandaan halen

persoon x verliet het gebouw aan de oostkant (boek a)
een gebouw dat nu al jarenlang centraal stond in zijn leven (boek b)
terwijl hij rondkeek over de uitgestorven straat dacht hij terug aan die ene dag die zijn leven veranderd had.. voorgoed (boek c)

en ga zo maar door

jaja, maar 'onsterfelijkheid verkrijgen door iemand je diensten te lenen' komt mij wel heul bekend voor
maar goed, het is niet in Parijs dus vooruit dan maar.

wie zegt dat ie onsterfelijk is

ja jij..

Een mysterieus persoon die hem beloofd had op een betere wereld, en
praktische onsterfelijkheid dankzij de bescherming die hij bood. In ruil
daarvoor vroeg hij maar één ding. Hank's diensten.

daar bedoel ik dus mee dat ie niet onsterfelijk is, maar dat ie eigenlijk niet te doden is omdat ie zo goed beschermd wordt door die 'opdrachtgever'

ik ga trouwens maar eens verder schrijven :p

onkwetsbaar

lol, schrijf maar, ik wil wel eens zien waar ik me borst zo nat voor moest maken

ik ga de heuvel afpakken

Ben je nu nog niet klaar met jou stuk verhaal? Ik wacht al 2 uur XD

oh je wacht?

laat ik het maar even afschrijven dan, ik doe een hoop andere dingen XD
(onder andere winst proberen te maken @ veilingen op de T4 )

momentje, ik moet alleen nog even verzinnen hoe ik jou van die heuvel afkegel

lol, haast je nu maar
ben toch nog even een taak aan het maken, maar die is snel genoeg af :p

ik wacht nog even, omdat je het zo leuk vind

nu sta het er al ruim een kwartier op, zegt ze nog niets

PESTKOP!!
TYP DAT VERHAAL!!
XD

Hank1705 schreef:@ Tachondar: verhullend door de straten lopen? ik zou daar verhuld van maken (ja ik weet het,hank is een stomme criticus )

Zwijgend verliet Hank aan de oostzijde het gebouw. Een gebouw dat nu al jarenlang centraal stond in zijn leven.
Terwijl hij rondkeek over de uitgestorven straat dacht hij terug aan die ene dag die zijn leven veranderd had.. voorgoed.
Hij was in elkaar geslagen in de schaduw, in een nauw steegje in de achterbuurten van de stad, de gevaarlijkste plek die je maar kunt bedenken in deze stad, in deze wereld... in dit tijdperk..
Voor dood achtergelaten door een van die vele bendes die de stad terroriseerden lag hij daar in een plas bloed.. wachtend op het einde..
Waarom was hij ook zo stom geweest om daar heen te gaan.. maar terwijl hij dat dacht wist hij het antwoord al. Hij hield van gevaar en avontuur.
Langzaam verloor hij het bewustzijn, tot het opeens tot hem doordrong dat hij niet langer alleen was, maar dat een in donkere gewaden gehulde persoon hem aanstaarde vanuit de schaduwen..
De mysterieuze persoon had hem gered, en gevraagd of hij een betere wereld wou.. eentje waarin het kwaad grotendeels onderdrukt werd..
Het enige wat hij hoefde te doen was te doen wat de opdrachtgever hem vroeg.. bovendien had hij dan onderdak, voldoende voedsel, en praktische onsterfelijkheid dankzij de bescherming die de opdrachtgever gaf.
Dankbaar had Hank het geaccepteerd, wat moest hij anders? Bovendien had de mysterieuze man hem gered.

De man had Hank opgeleid, en Hank had gevoeld dat hij sterker werd.. op de een of andere manier kreeg hij een soort krachten van de trainingen die hij kreeg. Maar wat wist Hank eigenlijk van de man? Sinds hun eerste ontmoeting is hij altijd in donkere gewaden gekleed geweest.. het enige wat hij echt van hem wist was zijn stem, en dat hij liever niet over zijn verleden sprak.
Hank had al vele opdrachten succesvol voltooid, onder andere als een sluipmoordenaar verschillende bendes elimineren..

Maar die avond was anders.. hij kreeg een opdracht, vele malen belangrijker dan alle voorgaande.. het ging om een machtige heuvel, die in een legendarische mythe voorkomt.
Die mythe gaat over gevallen goden, die naar het rijk der levenden worden verbannen, waar zij de voorouders werden van grote volkeren. Sterfelijk als ze waren, kwam van ieder de tijd om naar het schimmenrijk te vertrekken en zo raakte ook deze wereld langzaam maar zeker bevolkt. Zij die een goed leven leidden, hoefden slechts kort te verblijven in op de duistere plek der doden en mochten snel opnieuw incarneren. Zij die een slecht leven leidden, werden gestraft met een lang verblijf in de schaduwen.
De gestrafte goden kwamen in hun nieuwe woonplaats aan op een groene heuvel, die de heuvel der eeuwigheid werd genoemd. Het laatste restje goddelijkheid dat zij bezaten, verliet hen op het moment dat zij de aarde raakten, en verdween in de grond. Vanaf dat moment was de heuvel vruchtbaarder en mooier dan welke plek ook, en zo ontstonden de geruchten dat er in de heuvel een macht schuilging die tot onsterfelijkheid kon leiden. Hoewel dit niet het geval was, wilde het verhaal de wereld niet meer uit, en zo kwam het dat alle machtigen onder de levenden de heuvel als een trofee van grote waarde begonnen te beschouwen.

De opdrachtgever vertelde Hank dat het geen toeval was dat híj gevraagd werd om zijn opdrachten te vervullen.
De opdrachtgever had een vermoeden van wie Hank was, en toen de trainingen en de opdrachten vorderden werd dat vermoeden steeds meer bewerkstelligd: Hank is een reincarnatie van één van de goden uit de Mythe, en misschien is het mogelijk om een deel van zijn kracht terug te krijgen door de heuvel als zijn rechtmatige bezit te claimen.
Dat was dus zijn opdracht.

Hij ging op reis naar de heuvel, het werd een lange queste, door bossen, regenwouden, diepe kloven, een meer.. hij moest beesten verslaan.. gruwelijke vleermuismannen, vleesetende rupsen.. zelfs een Ent.. Maar uiteindelijk vond hij de Heuvel.
Daar lag ie dan, mooier kon niet. Het groenste gras, de bruinste bomen, ja.. dit was waar hij voor gekomen was.
Elke stap die hij dichter bij de heuvel.. zíjn heuvel zette voelde hij de adrenaline toenemen.
Zou het waar zijn? Zou hij krachtiger worden dan hij was?
Er is maar één manier om daarachter te komen, en hij zette aan in een volle sprint, die hij moeiteloos een paar uur vol zou kunnen houden.
Maar.. toen hij de heuvel naderde, zag hij een gestalte knielen met zijn gezicht naar de zonsondergang gericht, en hij werd voorzichtiger, hoewel dat niet nodig was. Hij kon ongeevenaard stil lopen, en dat was een van zijn vaardigheden.. de gestalte had geen kans..
nog 50 meter.. nog 25 meter.. nog 10 meter.. hij wilde uithalen maar op dat moment zag hij dat het niet nodig was.
Het laatste licht verdween en daarmee viel de gestalte die, nu hij het goed kon zien, een halfelf was om, want dat was zijn zwakke punt.. hij viel in slaap als hij geen licht zag.

"Het wordt me wel heel makkelijk gemaakt," mompelde Hank,"nu ja, dan claim ik bij deze Mijn Heuvel..."

(there you go tachondar ;P hoop dat het te lezen is, want geloof dat ik een beetje vaak ... gebruik )

hij staat op pagina 1

Als ik het goed begrijp, val ik dood doordat de zon ondergaat?
terwijl volgens mijn versie ik te slapen val als de zon opkomt?
(De criticus! :p)

omg heb ik daar overheen gelezen?

en ik denken dat ik het zo mooi bedacht had
dan pas ik het wel even aan zodat het perfect aansluit op jouw verhaal

en niet elkaar vermoorden he