De cycloop
Na nog een week varen kwamen de schepen aan bij Sicilië, waar ze aan land gingen om opnieuw voorraden in te slaan. Bedacht op gevaar door hun vorige avontuur, werd al vlot besloten opnieuw de hele ploeg van 9 vertrouwelingen van de koning uit te sturen. Genoeg om bij gevaar weerstand te kunnen bieden, en te weinig om een bedreigende indruk te maken op de voor hen nog onbekende bewoners van het land.
Het eerste verontrustende teken dat ze tegen het lijf liepen, was een enorme kudde schapen. Met enorm wordt niet zo zeer bedoeld 'zeer veel schapen' maar eerder 'zeer GROTE schapen'. De kleinste waren beslist 2 meter hoog, en de trotse ram moest wel bijna 3 meter zijn.
Het 2e verontrustende teken, was de grootte van de grot die ze aantroffen, en waar ze met vijf man op elkaars schouders hun hoofd waarschijnlijk nog niet zouden stoten.
Het 3e verontrustende teken, was de reusachtige eenogige reus die op dat moment binnenkwam en vergenoegd snoof.
De grom 'hmm, Poly ruikt lekker hapje!' was het 4e en vermoedelijk meest verontrustende teken.
Hierna was er niks verontrustends meer aan de situatie: hij was enkel nog maar doodeng, levensgevaarlijk en - eerlijk gezegd - ook nogal walgelijk. Een enorme harige knuist zwiepte naar de grond en klemde een van angst verstijfde Killerboth vast. De reus wierp hem in de lucht en ving hem op in zijn mond. Er klonk een afschuwelijk geknars en gekraak toen hij smakelijk kauwde en daarna zijn lippen verlekkerd aflikte.
'Rennen!' gilde Karina. De hele groep zette een sprint in in de richting van de grotopening, maar met een zelfvoldane grijns schoof de reus (die feitelijk een cycloop was, maar eerlijk gezegd interesseerde het niemand wat het nou precies was dat hen probeerde op te eten) een enorm rotsblok voor de opening.
'Hmm, lekker hapje!' gromde het monster. 'Poly nu genoeg gehad, morgen lekker ontbijtje, scharrel-vers!' Tevreden ging hij languit op de stenen grond liggen en hij viel binnen enkele seconden in slaap.
Wat nu? Er kwam een verslagen stilte in de grot, slechts af en toe onderbroken door een snurk die windstoten tot 80 km p/u veroorzaakte.
Hank stelde voor de reus in zijn slaap te doden, maar Debby deed dit idee fijntjes van de hand met het argument dat ze dan wel mooi zaten opgesloten: dat rotsblok konden ze nooit terugschuiven.En bovendien, hoe moesten ze een monster van 10 meter hoog doden?
'En hem blind maken?' stelde Natjuh voor. 'Hij heeft maar één oog, dus dat lijkt me best haalbaar. En daarna wachten tot hij het rotsblok weghaalt en we kunnen ontsnappen.'
'Maar hoe maken we hem blind?' aarzelde Miejster nog.
'Met die paal daar!' zei Natjuh kordaat. Ze wees op een lange houten staak die in een hoek op de grond lag. Waarschijnlijk was het voor de reus niet meer dan een flink spit om schapenvlees aan te braden, maar voor hen was het een enorme boomstam. Toch leek het geen slecht idee en ze besloten het uit te voeren. Voor een extra harde, gloeiende punt werd de staak nog even in het vuur gelegd dat in de grot brandde, en gezamenlijk droegen ze het vervaarlijke wapen en hieven het moeizaam op boven het slapende oog van de reus.
*Pssssssjjjj* Met een afschuwelijk gesis drong het gloeiende hout in de oogbal. Een oorverdovend gekrijs ging op en de cycloop maaide met zijn armen, gilde, trappelde van de pijn. Karina werd bijna verpletterd door een rondwiekende vuist, maar Artishocking trok haar net op tijd opzij en redde zo haar leven.
'Vlug!' beval Laura. 'Ga aan de buik van een van de schapen hangen, hou je vast aan de vacht. De schapen moet hij vroeg of laat naar buiten sturen, toch?' Ze deden wat ze zei, en hoe Polyphemos nadat hij ondanks de pijn weer een beetje bij zinnen was gekomen ook blindelings de grot doorzocht, hij stuitte op niets dan schapen. De arme beesten blaatten jammerlijk van de honger en hij besloot ze naar buiten te laten gaan. Hopelijk zou de verkoelende wind de pijn in zijn oog ook verlichten. Voorzichtig schoof hij het rotsblok weg zodat er een vrij kiertje ontstond, en zo liet hij de schapen één voor één naar buiten gaan, waarbij hij controleerde of zijn gevangenen niet op de rug zaten door te voelen. Maar nauwelijks was het laatste schaap buiten, en hij hoorde opgeluchte mensenstemmen, rennende voeten, en hij begreep dat zijn prooi was ontsnapt.
'Papa Poseidon! Papa Poseidon!' jammerde Polyphemos, sidderend van de pijn en boosheid. 'Ze maken me blind papsje, die naarlingen, toe, straf ze?'
Einde van de dag.
De burgers lynchen Killerboth,
hij was een onschuldige burger.
Deze nacht eindigt zaterdagavond 22:00u