Door alle opschudding en sterfgevallen van de afgelopen dag, was het van Boterbloem vermoorden eigenlijk helemaal niet meer gekomen en dat bleek achteraf niet verstandig. Toen zij tegen de avond namelijk besloten de executie dan toch eindelijk plaats te laten vinden, klonk er opeens van alle kanten hoefgetrappel en geschreeuw. De Guilder!
Blijkbaar waren de inwoners van dit rotsachtige land niet blij met rondsluipende bandieten die een oorlog probeerden te ontketenen, en de Guileraanse veiligheidsdienst was ingezet om ze allemaal in te rekenen. Van 36 verschillende kanten kwamen paarden aanzetten met daarop tot de tanden toe bewapende mannen.
Een pijl floot rakelings langs Debby's hoofd en instinctief zette ze het op een rennen. De groep volgde haar en in alle haast lieten ze Boterbloem achter - die dat overigens helemaal niet zo'n heel erg groot probleem vond.
Als vluchtelingen waren zij natuurlijk in het voordeel ten opzichte van de achtervolgers... ze hoefden immers alleen maar zo hard mogelijk weg te rennen en het maakte niet uit welke kant op. Ook lieten ze geen sporen achter op de harde rotsgrond en weldra waren hun achtervolgers verdwenen.
'Waar zijn we?' vroeg Theneka toen ze eindelijk na ruim een uur stopten en om zich heen keken. De omgeving was veranderd. Naargeestige, grijze bomen, rokende grond en overal kleine smeulende vuurtjes. Theneka zette een paar stappen en zakte direct tot over zijn knieën weg in de drassige grond.
'Moeras,' concludeerde hij.
Hank sprong haastig opzij toen een twee meter hoge steekvlam plotseling uit de grond spoot en hem op een haar na miste.
'Vuur,' concludeerde hij.
'Vuurmoeras dus,' vulde Debby aan.
'Wat doen?' vroeg Natjuh. 'Terug?'
Er klonk direct een storm van protest op. 'Wil je gevangen genomen worden?' snauwde Miejster. 'Echt niet, ik zeg: vooruit!'
Een aantal mensen vielen hem bij, hoewel hun enthousiasme wel wat afzwakte toen een nieuwe steekvlam een toevallig voorbij huppelend konijn roosterde.
Zwijgend en chagrijnig strompelden ze voort. Het hele plan was mislukt... Boterbloem was niet dood en waren ze kwijt, de helft van de groep was dood, voor hen lag het Vuurmoeras en achter hen een woedende groep ruiters. Bah.
Bah, dacht ook Hank toen hij met z'n voet recht in een buitengewoon zompige plek stapte. Hij zette zich schrap en probeerde zich los te trekken, met als enig resultaat dat z'n andere voet ook erin verdween.
'Ehh... jongens? Help?!' probeerde hij, maar alle collega-bandieten deden angstig een stap achteruit, bang om ook vast te komen zitten. Hank voelde hoe de grond onder hem plotseling begon te schudden en hij wist dat er nu elk moment een metershoge steekvlam de lucht in kon schieten om hem te flamberen. 'Help!!!' krijste hij, terwijl hij nu tot aan z'n knieën weg was gezakt.
Sedative rende op hem af en begon paniekerig aan zijn armen te trekken in een nutteloze poging hem weg te krijgen. Het lukte niet. Natuurlijk niet.
Er klonk nog één keer geschreeuw, de harde Woesh! van vuur en Sedative en Hank waren niet meer.
Natjuh, Mini, Theneka, Debby, Xavyre en Miejster keken elkaar verslagen aan.
Nou ja, verslagen? Eigenlijk keken alleen de eerste twee erg verslagen, de andere vier leken eerlijk gezegd nogal vrolijk.
'En dat was Hank,' zei Miejster blij.
'En dat was Sedative,' voegde Debby toe.
'En dat was Mini,' verklaarde Theneka.
'En dat was Natjuh,' meldde Xavyre
'Ehh... wat bedoelen jullie?' vroeg Mini een beetje ongemakkelijk. 'Natjuh en ik staan hier gewoon hoor, met ons is niks mis.'
'Nu nog niet nee,' zei Debby. 'Maar straks wel hoor, dat beloof ik je.'
'Waar heb je het over?' snauwde Natjuh, terwijl ze langzaam achteruit schuifelde, weg bij de drie.
'Eigenlijk...' vertelde Theneka. 'Eigenlijk willen wij Boterbloem helemaal dood hebben, en willen wij prins Humperdinck helemaal niet op de Guilderaanse troon hebben. Stiekem komen wij zelf namelijk uit dit land en zijn wij geïnfiltreerde spionnen die als doel hadden deze oorlog te voorkomen. Vanaf het moment dat de opdracht van start ging, hebben wij achter de schermen lopen stoken waardoor al die doden vielen. Nu zijn we in de meerderheid en kunnen we het wel vertellen. Jullie zullen het toch nooit aan iemand verklappen...'
Woesh! Geflambeerde Mini.
Woesh! Geflambeerde Natjuh.
Tevreden liepen Debby, Miejster, Xavyre en Theneka weg uit het Vuurmoeras, recht naar de soldaten die daar stonden, klaar om hen op te vangen en naar de hoofdstad te brengen om hen rijkelijk te belonen voor het tot een goed einde brengen van hun opdracht.
EINDE VAN HET SPEL
De wolven winnen: gefeliciteerd!
Hank wordt vermoord, hij was groenteboer
Sedative was zijn geliefde, hij was beul
Overige rollen:
Mini - jager
Natjuh - gewone burger
Debby - conversiewolf
Theneka - wolf
Miejster - leugenwolf
Xavyre - sjamaan