Michiel loopt door het woud, nog altijd op zoek naar zijn zusje wendy..
Pltseling kraakt het kreupelhout.
Michiel schrikt, en ziet 2 vrouwen met een aantal kinderen het bos uit komen.
"Hoi, Ik ben Arti, dit is Mini, en dit zijn de kinderen van het zomerkamp...of wat er nog van over is" mompelt ze er achteraan.
"Ik ben Michiel, en ik ben op zoek naar mn zusje, Likantropia en haar wolven, hebben haar gevangen genomen"
"Wij zijn ook op zoek naar die heks, wij denken dat ze onze kinderen ook gevangen houdt."
Samen met Michiel vervolgen ze hun pad op zoek naar Likantropia.
Nazbaz!" vloekt de Wolfheks woedend in haar huis in het oosten.
"Ik vertrouw de beelden in de ketel voor geen cent. Er is beslist iets op komst vannacht."
Ze praat meer tegen zichzelf dan tegen de wolven die om haar heen kruipen.
"Ik moet zekerheid hebben." Ze loopt naar de deur en gooit die open.
Maanlicht stroomt wit en koud naar binnen.
"Vort jullie!" krijst ze tegen de wolven.
"Ga op zoek naar wat mij bedreigt. En wat je ook tegenkomt, verscheur het!"
Heel dichtbij is idd een dreiging aanwezig.
Michiel en de zomerkampers naderen het huisje vd heks.
Plotseling...
"Wendy!" gilt Michiel en draait zich snel om. Maar het is niet Wendy die achter hem staat.
Het is de wolf waarin Wendy veranderd is. Het beest gromt dreigend.
De ogen zijn rood als bloed en kijken Michiel strak aan.
"Wendy, ik ben het," zegt Michiel zacht. "Wendy, ik kom je redden."
Maar het is Wendy niet..het is JULIE!!
Julie is een wolf!!!!
De wolf gromt. Dan springt hij.
"Nee!" gilt Michiel.
In een reflexbeweging trekt hij het zilveren mes uit zijn riem en stoot het afwerend voor zich uit.
Maanlicht weerkaatst op het lemmet. De wolf jankt, als het mes hem midden in de borst treft.
Rood bloed druppelt over het zilveren handvat en de wolf valt met een smak op de grond.
Michiel staart wezenloos voor zich uit.
Het zilveren mes ligt naast zijn voeten op de grond, rood van het bloed van de wolf.
Michiel wil het mes niet meer aanraken. Opnieuw verscheurt wolvengehuil de nachtelijke stilte.
De rest van de wolventroep is nog steeds op pad. Misschien weten ze dat hij de wolf heeft gedood.
Er is geen tijd te verliezen.
Zwart afgetekend in het maanlicht staat het huis daar.
Achter een boogvormig raam, danst het licht van een flakkerende kaars.
Michiels hart begint sneller te kloppen.
In dat scheefgezakte huis houdt de Wolfheks de levensgeesten gevangen.
In zijn hand heeft hij een zakje zilverzand.
De dwerg heeft hem het zakje zand gegeven om de heks te verslaan.
Likantropia ziet Michiel staan.
"Mijn ketel had gelijk. Er was iets op komst. Jij! Maar weet jij wat je bent? Jij bent wolvenvoer!"
Bij die woorden grijpt ze de kromme hoorn van de wand en blaast er luid op.
Uit de lokhoorn stijgt een langgerekte, klagende klank op. De lokroep van de wolventroep.
De roep wordt in de verte onmiddellijk beantwoord door een koor van wolvenstemmen.
Ze komen eraan, de wolven.
Michiel haalt snel het zakje met zilverzand uit zijn broekzak tevoorschijn.
De Wolfheks blaast nog een keer op haar lokhoorn en laat hem dan zakken.
Ze grijnst haar wolventanden bloot.
Michiel springt op hetzelfde moment naar voren en werpt de inhoud van het zakje midden in haar gezicht.
De Wolfheks krijst. Zilverzand dringt haar mond, haar neus en haar ogen binnen.
De heks lost op en een inktzwarte rookwolk.
Snel grist Michiel de flesjes van de plank en rent naar buiten naar de Kampleidsters die met de kinderen in de struiken zitten te wachten.
"Snel weg hier!!
Ze maken zich snel uit de voeten.
"Ik zal jullie redden.Nu is alles in orde."
Hij haalt de dichtgeknoopte zakdoek uit zijn broekzak te voorschijn.
De witte blaadjes van het ontwolfingskruid zien er nog mooi uit.
Voorzichtig trekt Michiel de kurk uit de flesjes en laat het ontwolfingskruid in de opening vallen.
De blaadjes worden opgenomen in de werveling van de nevel.
Dan stijgt er een verblindend witte wolk uit de fles op.
Met een klap barst het glas uit elkaar.
De wolk omhult Michiel als een lichtgevende mist.
Als de mist optrekt, ziet Michiel gestaltes voor zich zitten.
Armen, benen, gezichten....
Alle kinderen van het zomerkamp én Wendy staan in levende lijve voor Michiel en de kampleidsters.
Het is een vreugdevol weerzien.
Zo is alles toch nog goed gekomen.
Dit is het einde van het verhaal
Met de laatste wolf Julie was het verhaaltje uit.
Het complete verhaal waarvan ik delen heb gebruikt, is hier te vinden, voor een ieder die het nog eens wil lezen.
http://www.beleven.org/verhaal/in_de_macht_van_de_wolfheksDe burgertjes hebben gewonnen!!!!NIPT.