Ronde 60: Luna's Dagboek

'Kijk eens of jij het kunt openen?' vroeg de man.
'De scharnieren zitten geblokkeerd van het roest en ouderdom, daar is geen beginnen aan,' wierp de ander tegen. Hij krabde aan zijn hoofd.
De eerste man gromde en duwde nogmaals vernietigend tegen de deur. Ze was gemaakt uit hout en beslagen met ijzer, maar was zo verweerd dat er zelfs grote splinters uitstaken.
'We moeten weten wat in deze kamer is. Wie weet vinden we een schat. Zover heeft dit honderden jaar oude fort nog niet veel voor ons opgeleverd.'
'Ik ga er niet mijn schouders tegen aan beuken,' benadrukte de tweede man nu een beetje grimmig.
'Al goed, dan doen we het maar zo.' Hij nam zijn bijl en hakte in op de deur. Het hout was zo verrot dat hij er moeiteloos een gat doorsloeg. Na nog enkele slagen was het hout geweken en lag zelfs het beslagen ijzer op de grond.
'Geef eens die toorts,' gebood de man met zijn bijl. Zijn ogen waren tot kleine spleetjes gevormd van de concentratie om de duistere kamer in te turen.
Net toen hij met de toorts de kamer binnenstapte, klonk er een vreemd ratelend geluid dat al snel wegstierf.
'Wat was dat?' vroeg de tweede man. 'Dit fort was honderden jaren verlaten, onmogelijk dat er zich hier nog iemand bevindt.'
'Natuurlijk bevindt er zich hier niemand, dit fort stort bijna in. Wees dus niet zo bang.'
Als om zijn woorden te benadrukken ging hij dieper de donkere kamer in, nerveus gevolgd door zijn kompaan.
'Het lijkt op een klein slaapkamertje, laten we maar naar de volgende kamer gaan.'
'Wacht, hier ligt iets,' zei de man met de bijl. Hij liep naar een tafeltje en zag een boek.
'Het fort was dus nog bruikbaar na de boekdrukkunst,' bedacht de tweede man.
'Kun jij dit lezen? Jij bent de geleerde.'
De geleerde kwam ook naar het tafeltje en wierp een blik op de kaft van het boek. 'Lijkt haast op een menging van runen en letters.'
'Kun je het lezen?' vroeg de bijlman opnieuw.
Zijn vriend probeerde de tekens te ontcijferen. 'Volgens mij staat er Luna's Dagboek.'
'Een dagboek?' Zijn stem klonk verbaasd.
'Eens even een blik inwerpen, ik wil graag de geschiedenis over dit fort weten.' Hij bladerde het dagboek open en las de eerste pagina.

'Dagboek? Dagboek! Wat jammer. De man waarvan ik je kocht, zei dat je goed was om mee te praten, maar je reageert niet. Maakt niet uit, ik kan best een luisterend oor gebruiken.
Wat onbeleefd van me! Ik heb me nog niet voorgesteld! Dagboek, mijn naam is Luna. Ik kom van Spanje, mijn oom, heeft mij in dit fort aan het Nieuwe Land afgezet. De Portugezen zijn nog niet tot deze desolate plaats doorgedrongen, dus hopen we om hier een stuk land te kunnen eisen. Die oom van me, Hérnan Cortés, is nogal wat arrogant. Sinds de dood van mijn moeder lijk ik enkel in zijn weg te staan.
Mijn vader? Ken ik niet. Hij was een zuipschuit, te oordelen naar mijn moeder.
Ik heb je meegenomen naar het fort Nuestro Pais. Het is best groot, maar ik vind het nu al niet zo aangenaam. Al zijn er enkele vrouwen en mannen die hier ook hun intrek hebben genomen. Jagers, vissers, genezers, wevers en noem maar op! De inca's schijnen hier ook dichtbij te zijn. Daar ben ik best benieuwd naar.
Goed, ik ga nu slapen, het was een lange reis, al heb ik veel natuur kunnen bezichtigen. Morgenavond vertel ik je wel meer. Slaapwel Dagbooek!'

'Iets bruikbaars?' vroeg de man met zijn bijl, een wenkbrauw opgetrokken.
'Zover nog niet. Deze kamer scheen van een meisje te zijn. Hérnan Cortés wordt wel vermeld.'
'Nou, zo te zien popel je om nog verder te lezen. Laten we hier maar in deze kamer overnachten.' Hij plaatste zijn ransel tegen de muur en nam een stuk gedroogd vlees. De geleerde voegde zich bij hem.

De moordloze nacht begint en duurt tot morgenavond 22.00 uur ^^
Veel succes!

en wie zijn wij? =)

Joehoe heb er zin in!!

Djali schreef:en wie zijn wij? =)

het is nog maar een inleiding, geen zorgen ^^

Mooi begin!

ik maak me geen zorgen, ik stel slechts de vraag. Voor zolang als het is zal ik dus maar de kakkerlak zijn die ergens in een donker hoekje van het fort op een losgeraakte bladzijde uit dat dagboek zit te knagen. 8 mei 1... de rest van de datum is al niet meer te lezen. Hopen dat er niks belangrijks gebeurde die dag.

Djali schreef:ik maak me geen zorgen, ik stel slechts de vraag. Voor zolang als het is zal ik dus maar de kakkerlak zijn die ergens in een donker hoekje van het fort op een losgeraakte bladzijde uit dat dagboek zit te knagen. 8 mei 1... de rest van de datum is al niet meer te lezen. Hopen dat er niks belangrijks gebeurde die dag.

als je een kakkerlak wilt zijn kan ik dat wel in de toekomst voor je regelen :p

Nee hoor, het is gewoon een nederig figurantenrolletje in afwachting van de heroïsche rol die ongetwijfeld nog op me wacht.

tuurlijk ^^

we zijn begonnen (countdown: nog 8 dagen )

Leuk verhaal Tachondar!

waar is die countdown voor henk?

Dorien, eten kakkerlakken papier? 't Zijn alleseters, maar papier? Lijkt me niet zo voedzaam...

Dorien en ik in een filosofisch gesprek:

Mattio schreef:Dorien en ik in een filosofisch gesprek:

Wat een wijze kakkerlak ben ik!
(Laten we die introduceren, de wijze kakkerlak in plaats van de wijze burger, klinkt veel interessanter toch )

Baby's sabbelen toch ook niet alleen maar op voedzame dingen? Ik gebruik mijn kaken gewoon graag, dus knabbel ik op wat me voor de kiezen komt (hoewel ik betwijfel of ik die heb eigenlijk, maar ach, zouden kakkerlakken zich bewust zijn van hun eigen anatomie? vast niet). Eén keer raden over wie wij het vandaag hadden in de cultuurles: Luna's oom! Que chulo.

let'sie gooo!
Hoop dat deze ronde weer net zo leuk gaat worden als de vorige ^^

We zitten in ieder geval in hetzelfde deel van de wereld, maar dan aan de andere kant van het panama-kanaal (neem ik aan). Zijn we overigens wel eens door het panama-kanaal gekomen? Of al halverwege gestrand? Misschien zijn de overlevenden van de vorige ronde wel een toeristenburo begonnen aan de peruviaanse kust en proberen ze nieuwe toeristische trekpleisters te ontginnen aldaar....

Maar een sterk begin, Dylan.

morkreb schreef:waar is die countdown voor henk?

28e ga ik naar Zweden, dus t/m 27e kan ik meedoen

Zweden gaaf

wat een toeval djali, dat je over dezelfde persoon les had :p

euh.. dat heeft do niet toevallig verteld aan jou waardoor jij op ideen kwam?
zomaar een suggestie

nee hoor, ging vandaag pas over hem, niet eerder.

nope, want het verhaal schreef ik GISTEREN, en zij zag dit VANDAAG in de les pas

lol djali, je wordt écht geen kakkerlak...
ik weet het eigenlijk niet, omdat je er pas zo laat bijkwam :p

De geleerde ging na het eten verder met lezen, terwijl zijn college zijn bijl begon te scherpen met een rondslingerende steen.

‘Dag Dagboek. Ik weet niet goed wat te vertellen… Het was nogal een saaie dag, maar aan de andere kant toch informatief. Het begon al na het ontbijt. Eten voor die middag moest nog worden gevangen! Gevangen! Alsof ik met een houten stokje grote insecten of apen ga opjagen. Dus ben ik maar wat wezen wandelen. Geen zorgen hoor, er gebeurde niets ergs. Normaal gezien zou ik niet eens wandelen, maar het was uit verveling.
Veel mooie dieren en planten. Bestond er maar iets om die prachtige dingen vast te leggen! Zoals een schilderij, maar dan gedetailleerder.
Heb ook een indiaan ontmoet, iemand die hier blijkbaar vaak binnenwipt. Kolokochin, rare naam he?
Hij had veel tatoeages, een botje door zijn neus en klitterig haar. Ik zou hem zeer goed enkele schoonheidslessen kunnen aanbieden! Toch viel hij ondanks zijn stank best mee. Hij was grappig en beleefde plezier om in de omvang van ons volk te zijn. Ondertussen blijkt hij zelfs al het Spaans geleerd te hebben, al moeten we nog traag spreken.’

‘Er komt een indiaan in voor,’ zei de geleerde mompelend.
‘Wat zei je?’ vroeg de man met de bijl met geveinsde interesse.
‘O… niets, ik mompel soms in mezelf als ik ergens in verdiept raak.’
De bijlman morrelde een lichte beledeging, maar de geleerde was al terug in het ontcijferen van de tekst verloren en hoorde het niet. Er ontbraken enkele pagina’s, en sommigen waren onleesbaar door schimmelvlekken en muisvraat. Toen hij opnieuw verder las, leken er enkele weken te zijn verstreken.

‘Ik weet niet wat me is overkomen… De genezeres zegt dat er veel ziektes zijn die ze hier nog niet kennen. Plots schijnt na haar eindeloos gepraat over vreemde ziektegevallen en hun oorzaak alles een bedreiging te zijn. Zelfs een klein spinnetje die in mijn teen bijt zou wel nog eens mijn wrede dood op zijn geweten kunnen hebben wanneer mijn bloed niet meer stroomt en begint te stollen. Als een standbeeld val je plots neer, zeggen ze, meteen zo koud als een lijk van enkele uren oud.
De hoofdpijn die ik nu heb, de braakneigingen en de gele puntjes op mijn armen zijn ongezien. Dus zoals ze al voorstelde, vroeg ik Kolokochin, mijn goede verenhoofdvriend, of zijn stam eventueel iets wist. Tot mijn grote opwinding stelde hij voor me mee te nemen naar hun toverpriester, hij had er een vreemde naam voor. Chomaan of zo.
Uiteraard ging ik mee. Men ziet niet elke dag een indianenwoonstee, niet? Alleen, een woonstee kun je het niet noemen. Ze wonen in een stad uit steen. Het ligt goed verborgen tussen de bergkammen en diepe valleien. Ik zou de weg zelfs niet terug herinneren.
Hun woningen bestaan vooral uit uitgehouwen holtes uit het steen, haast een grot. Voor de ingang zetten ze stoffen wanden en een plafond, vastgemaakt met touw en stokken. Niet iets dat een storm zou overleven, al had ik de indruk dat het geen permanente verblijfplaats was. Misschien verkassen ze wel als het regenseizoen nadert.
Laat ik maar niet verder afdwalen Dagboek. Die toverpriester was mager tot op het bot, beschilderd als geen ander en had een baard waaruit een eigen mantel te maken zou zijn. Met allerlei kruiden en gezang en stinkende stofwolkjes probeerde hij me te helpen. Hij offerde een kip op en verbazingwekkend voelde ik me bij de terugkomst in het fort al beter…
We zullen best wel nog wat van dit volk kunnen leren.’

‘Verdomme, die muisvraat…’ vloekte de geleerde. De bijlenman trok een wenkbrauw op, maar porde toen verder in het vuurtje.
Hij sloeg opnieuw enkele bladzijden om en vond zichzelf bijna twintig jaar verder.

‘Dagboek, zeg me eerlijk. Ben ik ook maar iets verouderd? Ach, laten we niet om de pot draaien. Al sinds ik jong was zei je geen woord terug. En mocht je kunnen antwoorden, vind ik het wel terecht als je dat niet wilt. De voorbije jaren heb ik je wat laten verkommeren, het is ontzettend druk geworden als volwassen vrouw. Vooral met het onderhoud van een zoon van tien jaar oud en zijn vader die even weinig verstand heeft…
Er lopen een pak jongere vrouwen dan ik rond, maar nog steeds zie ik er als eentje uit vooraan de twintig uit. Geen vermoeidheidsuitstraling, geen rimpels, geen grijzende haren... Het is haast spookachtig.
Waar zijn de dagen dat een indiaan als Kolokochin hier binnen kon komen paraderen. De Portugezen jagen de indianen op. Niet dat wij hen minder kwaad aanrichten. Ze zijn hoger de berger in gevlucht. De mannen en vrouwen toen ik zestien was, hadden respect en dankbaarheid voor dit gebied, omdat ze wisten dat ze indringers waren. De generatie nu, waar ik toebehoor maar een uitzondering op blijk te zijn, neemt dit voor als genomen gebied, dat van ons is. Geen indiaan die in het gegroeide dorpje langs de rivier nog durft te komen. Het zijn trieste tijden. Wie weet neem ik wel de benen en ga de Inca’s tegemoet. Ze zouden best mijn advies kunnen gebruiken. Och… daar hoor ik ze alweer zingen. Een andere indiaan die ze een kogel door zijn kop hebben gejaagd. Laat ik maar snel naar hen toegaan. Ik keer snel terug Dagboek.’

‘Ga slapen!’ riep de bijlman voor de derde keer. ‘Straks moet jij de wacht houden, en ik wil niet dat jij slaapt als ik in de veronderstelling ben dat ik veilig kan uitrusten.’
‘Goed, goed,’ gaf de geleerde toe. De vaak was al in zijn ogen gekomen, dus sloot hij met tegenzin het dagboek en legde zich neer.

Einde van de moordloze nacht. Dag 1 begint, de stemming gaat in en er kan gestemd worden tot 22.00 uur. Zorg dat je
geen gefladder gedierte zal krijgen!

Ik stem op Mattio omdat hij met kakkerlakken praat.. creep.