De opsluiting in het oude biologielokaal was niet zomaar een rare en misplaatste grap, dat was iedereen nu duidelijk. Iemand, of meerdere iemanden, hadden de voormalige klas hier bewust opgesloten om te moorden. Waarom? Tja, naar het motief was het voorlopig gissen. Waarom V8power? Was dit een revanche, een te vereffenen rekening? In ieder geval werd er druk gespeculeerd terwijl iedereen op zijn eigen manier met de angst omging.
Terwijl Gert de deur barricadeerde als om zich tegen binnenstormende vijanden te beschermen (dat die deur al op slot zat, was hem blijkbaar even ontschoten), bracht Beb een netwerk van struikeldraden en prikkeldraad aan rond haar slaapplaats. Moustache had zich opnieuw teruggetrokken in zijn bezemkast (iedereen was blij toe, zo bleef de stank die maar uit zijn mond bleef komen tenminste tot daar beperkt) en Roel had zichzelf bewapend met de aanwijsstok van het bord.
Behalve angst, heerste er bovenal grote woede. Degene die V8power had gedood, moest en zou daarvoor boeten!
Na de flater die ze de voorgaande nacht met Graafoto hadden begaan, zou je toch denken dat ze wat voorzichtiger zouden zijn met beschuldigen maar niets bleek minder waar... de één na de ander sprak zijn mening uit, en steeds maar weer kwam dezelfde naam langs. Miejster.
Miejster. Miejster. Miejster.
Miejster was schuldig, Miejster moest sterven.
Sterven? Sterven ja.
Oog om oog, tand om tand, V8power was vermoord en ook de dader moest dood.
Eenmaal beslist wie er moest sterven, kwamen ze bij het volgende dilemma: en wie zou dan wel het vonnis uitvoeren?
'Laten we erom loten,' stelde Linda na lang heen en weer gepraat uiteindelijk voor. De anderen waren het hiermee eens dus liep ze naar het bord en grabbelde een massa witte krijtjes en één roze bijeen. Het krijt werd in een lege Albert Heijn plastic zak gestopt en om de beurt staken de oud-leerlingen hun hand in de tas en haalden die er gesloten weer uit.
'Eén, twee, drie... open.'
Tegelijkertijd werden de uitgestoken handen geopend.
Wit. Wit. Wit. Wit. Wit. Roze.
'Nee hè,' jammerde Debby ongelukkig. 'Ik ben nog veel te jong en mooi om een moordenaar te worden.'
Maar de rest was onverbiddelijk en er werd haar een zware kandelaar in de handen geduwd (waar die nu vandaan kwam?! vreemd attribuut in een biologielokaal...).
Onder het toeziend oog van de rest haalde ze uit en wilde Miejster neerslaan, maar die viel op zijn knieën en begon te smeken.
'Ik beken! ik beken!' riep hij. 'Ik ben een weerwolf, je weet wel, zo'n mensetende. En daarbij nog een verhullende ook. Maar ik kan er niets aan doen... ongelukkige jeugd gehad en zo. Alsjeblieft, dood me niet!'
Maar het was tevergeefs.
Miejster stierf.
Einde van de dag.
De burgers vermoorden Miejster.
Miejster was verhullende wolf.
Deze nacht eindigt zaterdagavond 23:00u