Niemand had echt zin in de middagtest na de dood van Graafoto die ochtend en de verschrikkelijke vondst van het lichaam van Backslide tijdens de lunchpauze. De sfeer was terneergeslagen, en een drukkende stilte was het resultaat. "Ik zie dat jullie al wat rustiger beginnen te worden. Het mocht eens tijd worden!" grijnsde Dr. Hank. "Ik werd nog eens gek van dat gekakel de hele tijd. Anyway, tijd om de volgende test uit te leggen. Jullie gaan één voor één de verduisterde gangen door op zoek naar een bel. Als jullie je koppie goed gebruiken zul je zo de logica achterhalen over hoe je de bel kan vinden. Elke kamer bevat aanwijzingen, voor hen die goed hebben opgelet weten al hoe die aanwijzing eruit ziet."
"Huh, maar er was toch helemaal niets bijzonders te zien in die kamers?" zei Mattio. "Er hingen alleen van die gekleurde bordjes.. maar dat kan de aanwijzing toch onmogelijk zijn geweest?" De dokter keek de groep ernstig aan: "Daar zullen jullie zelf achter moeten komen. Jullie vertrekken een voor een, de volgende pas nadat de eerste de bel heeft bereikt. We gaan op alfabetische volgorde. Basserbas, jij dus eerst." Basserbas slikte. "Hangt er iets aan vast? Ik bedoel... is het gewoon een kwestie van die bel bereiken?" De dokter antwoordde met een duister glimlachje rond zijn lippen. "Nou je het zegt... misschien moeten we het wat competitiever maken. Diegene die het langzaamst de bel bereikt... wordt gebruikt om een nieuw serum te testen." De groep liet enkele verbaasde kreten horen. "Maar dat is toch helemaal niet zo erg? Als dat alles is..." Het antwoord van de dokter liet weinig ruimte voor geruststelling. "Het serum wordt gebruikt om een bepaalde psychologische geesttoestand te bereiken. Weinig mensen kunnen er tegen.. de helft van de mensen ontwaakt nooit meer uit die toestand. Nog meer vragen? Goed, dan gaan we beginnen."
Zenuwachtig keek Basserbas het schemerduister van de gangen in. Hij had niets van een bel gezien tijdens de verschillende tripjes door de gangen. Hij vroeg zich af hoe ver deze in het gangenstelsel verstopt zou zitten. "Klaar? 3-2-1- GO!" Als een ware atleet spurtte Basserbas de gangen in. Hij had besloten gewoon met zijn rechterhand aan de muur te blijven rennen... uiteindelijk zou hij dan vanzelf bij de bel uitkomen. Ervanuitgaande dat het daadwerkelijk een doolhof was... hij hoopte maar dat er geen zogeheten 'eilandjes' waren in het doolhof.. dan zou hij verdoemd zijn.
17 minuten en 23 seconden later ging er een galmend geluid door de gangen: Basserbas had de bel gevonden. "Niet verkeerd. In dit tempo zijn we misschien voor het avondeten klaar. Debby? Jij bent de volgende." 23 minuten en 15 seconden later klonk wederom de bel. Debby had de zelfde tactiek als Basserbas gebruikt, maar had niet meer de topcondititie die ze ooit had gehad. "Djali, you're up." luidde de korte reactie van Dr. Hank op het gegalm van de bel. Terwijl Djali naar de uitgang van de zaal liep bond ze haar haar in een paardenstaart. "3...2... 1... GO!" Djali srintte het schemerduister in en dook de eerste kamer in die ze tegenkwam. Ze zou die aanwijzing maar eens proberen op te lossen. Hoewel de kamer nagenoeg leeg was hing er inderdaad een van de bordjes waar Mattio het over had gehad. Onopvallend was de kleur, de verf leek er wel vanaf te bladderen. Van iets dichterbij zag ze dat het oppervlak ook ruw was. Ze voelde eraan met haar hand en met een schok kwam het besef... "... het is een plattegrond! Hoe sluw...!" Met haar ogen dicht, zodat ze zich beter kon concentreren voelde ze aan de plattegrond. "Zo te voelen moet ik 3 gangen passeren aan de rechterkant en vervolgens de eerste gang aan mijn linkerkant inslaan. De 3e kamer aan de rechterkant is de kamer met de bel. Appeltje eitje!" Ze rende gauw de gang door. Amper 3 minuten nadat ze was begonnen klonk de bel. "Huh.. ?!" klonk het verbaasd uit de monden van de verschillende mensen. De dokter mompelde met een goedkeurend lachje. ".. die dekselse Djali, als ik het niet dacht!" om er vervolgens luidkeels aan toe te voegen. "Doc, opstaan. Jij bent de volgende. Kijken of jij net zo goed bent als die blonde meid."
Enkele uren later was iedereen aangekomen in de kamer met de bel. De tijd van Djali werd niet meer verbeterd, en sommige mensen waren op goed geluk de gangen ingelopen, net zolang tot ze de bel hadden gevonden. Een tijd van een uur voor de bel gevonden werd was helaas geen uitzondering... "Wel, wel, wel. Valt me vies van jullie tegen. Ik had meer van jullie verwacht." De dokter leek teleurgesteld. "Er is slechts één die de aanwijzing van de plattegrond wist op te lossen. Goed gedaan, Djali. De rest..." hij schudde droevig zijn hoofd en zuchtte diep. "De rest heeft me teleurgesteld." De blik in zijn ogen verhardde. "Van alle mensen hier zijn er maar liefst 2 die er langer dan anderhalf uur over hebben gedaan. Miejster en Natjuh, willen jullie naar voren stappen? De rest zal beslissen aan wie zij het liefst het serum gaan geven."
Miejster en Natjuh keken angstig de rest van de groep aan. Wat zouden ze beslissen?
Mattio sprak als eerste zijn voorkeur uit. "Jullie waren allebei weg toen Backslide gevonden werd. Dat vind ik uitermate verdacht. Maar... miejster kan mij tenminste nog recht in mijn ogen kijken. Ik vind dat Natjuh het serum moet krijgen." Hij kreeg instemmend gemompel te horen uit de rest van de groep. " Tachondar keek bedachtzaam. "Dat is absoluut waar. Maar iedereen weet dat Natjuh een bijzondere band had met Graafoto. Geen wonder dat ze eventjes wat tijd voor zichzelf nodig had tijdens de lunchpauze." Natjuh knikte dankbaar naar Tachondar. "Goed, dan zal het wel mijn keuze zijn die de doorslag moet geven. " zei DrWho weifelend. "Djali, wat vind jij ervan? Van alle mensen hier hecht ik het meest aan jouw woord. "
Djali keek eerst even om zich heen voor ze naar de twee voor de groep keek. "Miejster... Natjuh... aan alles voel ik ... nee... wéét ik dat één van jullie Backslide eigenhandig heeft vermoord, en de ander er helemaal niets mee te maken heeft. Miejster... ik weet dat je in het verleden problemen hebt gehad met Backslide. Ik weet niet zeker of je iets met zijn dood te maken hebt.. maar jij bent wel de enige van de twee die een reden heeft..." "Djali, alsjeblieft... je doet hier fout aan... je wéét dat ik er niets mee te maken heb!"
Dr.Who nam het woord. "Sorry Miejster. Ik heb geen keuze. Vergeef ons alsjeblieft als we hier een fout maken. Mocht dat zo zijn weten we wie we moeten hebben."
en hij voegde daar nog aan toe: "Hé, kom op, misschien valt het allemaal wel mee en wordt je straks gewoon weer wakker!" Droevig keek Miejster in Dr.Who's ogen. Wat hij daar zag bevestigde zijn eigen gevoel. Ze wisten allebei dat dat niet zou gebeuren. "Goed dan maar. Ik vergeef het jullie. Maar zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb."
Daarop stapte hij naar voren naar de tandarts-achtige stoel die daar stond. Dr. Hank stond al klaar met het serum. "Het doet geen pijn. Het voelt net alsof je gaat slapen." zei hij terwijl hij Miejster vastmaakte aan de stoel om te voorkomen dat hij eruit zou glijden. Met een spuit diende hij het serum toe. Enkele minuten later stond de groep zwijgend om Miejster heen om te kijken wat er zou gebeuren. "... wat nu?" zei Debby. Dr. Hank schudde zijn hoofd en gebaarde dat ze moesten afwachten. Nog enkele minuten later begon Miejster opeens te trillen. "Hij bereikt nu de desbetreffende geestestoestand. Soms gebeurd het dat ze dan terugkeren in hun oorspronkelijke gedaante." "Wat bedoel je met oorspronkelijke gedaante?" zei Koenbus.
"Dat zul je zodadelijk zien." sprak de dokter terwijl Miejster wel leek te gloeien. En nog heftiger te trillen. En plotsklaps lag daar een hamster in de tandartsstoel. Eentje die niet bewoog. "En dit, dames en heren, betekent dat Miejster inderdaad zijn oospronkelijke gedaante heeft aangenomen. Moge hij daarin rust vinden. Rust zacht Miejster, de weerhamster."
De burgers lynchen Miejster. Zijn rol was de weerhamster. De 3e nacht begint en duurt tot maandagavond 22u