'Dames en heren, wij van Cirque de la Lune hopen dat het afgrijselijke ongeluk - en een doodgewoon ongeluk was het, geen opzet! - van zojuist uw gevoel over deze avond niet al te zeer zal beïnvloeden! Hank was een artiest die de gevaren van het vak kende, hoe triest ook, ik wil benadrukken dat Hank is gestorven in actie en dat was hoe hij het gewild zou hebben als hij had kunnen kiezen, dat verzeker ik u. In de pauze zal er een condoleanceregister bij de ingang worden neer gelegd. Maar wat gebeurd is, is gebeurd en ik presenteer u graag onze volgende act: onze huismagiër, Faleria!'
Faleria kwam op,in een lange donkerpaarse jurk met een diepzwarte cape eroverheen. Achter de schermen had ze juist nog een traan weg gepinkt vanwege Hanks heen gaan, maar nu zette ze dat resoluut van zich af: the show must go on!
'Dames en heren, jongens en meisjes...!' riep Faleria met een mysterieuze stem. 'Ik heb een paar vrijwilligers nodig die iets aan mij af durven te staan voor de duur van mijn act. Ik garandeer u dat uw spullen weer veilig naar uw handen terug zullen keren wanneer ik ermee klaar ben!'
Hier en daar werden wat handen op gestoken en binnen een paar minuten stond er een rijtje mensen in de piste. De eerste legde een zakdoek neer, de tweede - met zichtbare aarzeling - een sleutelbos, de derde een fietslampje en de vierde een maxicosi. Faleria gaapte: werd het weer zo'n avond... hier was niks aan natuurlijk. 'Mevrouw?' de dame die de maxicosi neer had gelegd en nu met een kind op de arm weer terug naar haar plaats had willen gaan, draaide zich naar haar om. 'De baby mag erin blijven hoor,' zei Faleria. De vrouw keek haar verschrikt aan.
'Ik heb zelf ook kinderen, ze is volstrekt veilig bij mij,' moedigde Faleria haar aan.
'Nou, vooruit dan maar,' zei de moeder aarzelend en ze legde het kleine meisje voorzichtig terug in de maxicosi. Toen deed ze een paar stappen achteruit maar bleef wel in de buurt staan.
De laatste persoon die en voorwerp aan kwam bieden, wilde een kleine handspiegel op de grond naast de maxicosi neerleggen, maar Faleria hield hem tegen. 'Mijn kunst kent weinig grenzen,' sprak de magiër geheimzinnig, 'maar op spiegels zijn gevaarlijk voor mij. Neemt u hem weer mee alstublieft.' De man haalde zijn schouders op, pakte het spiegeltje en keerde terug naar zijn plaats.
Faleria hief haar armen op, de punten van haar cape kwamen mee en even leek ze op een reusachtige paarse vleermuis, toen klapte ze in haar handen en de tent werd een ogenblik aardedonker. Toen het na een tel weer licht werd, bleef het doodstil en iedereen staarde ademloos naar de plaats waar zojuist alle spullen voor de magiër op de grond hadden gelegen. Alles was verdwenen, enkel Faleria stond er nog.
'Roosje!' gilde de moeder. 'Waar is Roosje??!' Ze wilde Faleria aanvliegen maar voordat zij haar kon bereiken, klapte de magiër opnieuw in haar handen, opnieuw werd het donker en weer licht en daar lag de maxicosi inclusief baby weer in het zaagsel. Het kleine meisje sabbelde nog altijd tevreden op haar duim en maakte pruttelende geluidjes, alsof ze helemaal niks had gemerkt van haar eigen verdwijning. De moeder stormde op het kind af, maar constateerde algauw dat haar dochtertje niks mankeerde. 'Ongelofelijk...' stamelde ze.
Eén voor één liet Faleria nu alle andere voorwerpen terugkeren, elke keer gevolgd door luid applaus van het overdonderde publiek.
'Voor het laatste deel van mijn act...' riep Faleria, met galmende stem 'zoek ik nu een dappere vrijwilliger die zich weg durft te laten toveren. Niet alleen zal deze dappere man of vrouw verdwijnen en weer heelhuids terugkeren, ik zal hem of haar ook nog eens op een andere plaats in de ruimte laten verschijnen dan waar hij verdwenen is, een plaats die u, geliefd publiek zal mogen kiezen. Op deze manier weet u zeker dat ik u niet bedrieg!'
Al snel had zich een jongeman gemeld. De dappere vrijwilliger stond midden in de tent, waar iedereen hem goed kon zien. Faleria hief weer haar armen... vanuit ergens tussen het publiek werd opeens iets gegooid, een klein glinsterend object dat in zijn baan door de lucht tussen Faleria en de vrijwilliger door ging, een voorwerp dat alles om zich heen weerkaatste... het weerkaatste Faleria met haar armen in de lucht, hoe haar handen klapten en toen de tent donker werd, verdween ook die reflectie.
Na een tel werd het weer licht. De dappere vrijwilliger stond nog altijd in het midden van de tent, goed zichtbaar voor iedereen, maar nu in zijn eentje. Op de grond lag een spiegel, nu in scherven en van Faleria was niets meer te bekennen.
Einde van de nacht
Faleria wordt gedood
Haar rol was sjamaan
Jullie mogen stemmen tot maandagavond 22:00u