Index
Ik ben al enkele weken hier niet meer gekomen. Al verschillende mensen weten dat ik mij niet goed voel de laatste tijd. Ik wil hier even mijn verhaal daarover kwijt.
Ik zit in het zesde jaar, mijn laatste, en ik heb me voorgenomen op het begin van het jaar extra te leren, extra punten voor meer kansen te maken voor universiteiten. En ik deed dat ook heel braaf, maar alles lijkt tegen te zitten. Mijn latijn valt niet mee. Ik heb de zwaarste leerkracht van de school, die ik ook in het derde jaar had. Op gegeven momenten is het toets om de grammatica te herhalen en op te frissen, zij zegt dat het dezelfde toetsen zijn als in het derde jaar, maar in plaats van een 5, dienen we nu minimum een 7 te hebben om erdoor te zijn. Ik ben er voor allemaal niet door, op welgeteld 1 na. Hoe kan dit? Waarom? Het is de leerkracht een raadsel, want als ze mij iets vraagt, ken ik het. Wanneer ze mij uitlokt om spontaan te vertalen voor de gehele klas, doe ik het perfect met halfslapende ogen. Ze zei ook; "Hoe komt dit jongen, in het derde jaar kon je het allemaal!". Maar niet alleen Latijn, laten we spreken over wiskunde.
Een drama. Ik stond al achter voor wiskunde, door een ongelukkige samenloop van afwezigheid en enkele dagen het net wat te druk hebben. Ik heb iets goed te maken, en ik leer tot halfdrie 's nachts over integralen. Op de laatste toets wist ik het compleet! En ik begon te schrijven, in alle volledigheid heb ik wel 2 vragen kunnen oplossen van de 5 toen ik hoorde van haar; "het is tijd". Verslagen was ik.
Ja, die 2 vragen die ik had, heb ik de volledige punten op gekregen. Hoe kan dit, dat ik niet verder ben geraakt? Ik kon het moeilijk nog beter kennen? Ik was er even niet goed van.
Maar niet alleen dat. Ook vakken waarin ik normaal gesproken uitblink. Neem Nederlands nu. Een dergelijk vak als dat hebben leerkrachten jaren over gezegd dat mijn taalgebruik ver boven de andere uitstijgt. Ik had daar nooit minder dan een 8,5 voor op mijn rapport! Laatst mijn schriftelijke taken teruggekregen. 13 op 20.
"Laat dit een waarschuwing zijn, voor diegene die 13 hebben gekregen. Eigenlijk moet dit een onvoldoende zijn". Ik, en een meisje dat een kladje had afgegeven, een bladje dat niet alleen opviel door de bondigheid, namelijk niet meer dan een half blad misschien?, maar ook in kwaliteit ver beneden pijl lag.
Wat kreeg ik voor commentaar?
"Eenvoud is schoonheid"
Eenvoud is schoonheid? Behoor ik zinnen te schrijven die na elke regel eindigen? Ik bekijk het geschrift van een jongen uit mijn klas, Kevin. Zijn zinnen trekken op niets! Wat is dat nu? Kennen we geen komma's of bijzinnen meer? Dat is toch niet te lezen man! Moest je ademhalen op elke punt, zou je afgevoerd moeten worden naar het ziekenhuis vanwege hyperventilatie!
Eenvoud is schoonheid! Mijn schrift is te zwaarwichtig! Nee, met welke literaire moeite is dat kladje daar geschreven? Stijlfiguren is nu niet iets waar ik op let, noch mijn stijl zelf wanneer ik schrijf. Ik schrijf gewoon zoals ik schrijf. Maar er zijn zeker overal stijlfiguren in te herkennen die toch meestal worden bezien als iets elitairs en getuigend van enige competentie! Welke stijlfiguren kun je nu in drie woorden per zin uitdrukkken?
Meent hij het, dat mijn geschreven werk, niet zozeer een overaandacht aan besteed, maar toch zeker meer dan dat van Kevin, maar gelijk is aan dat vodje dat van dat meisje afkwam? Schoonheid, welke schoonheid moet ik daarin zien? Schoonheid is relatief, maar er zijn literaire criteria!
Hoe kan die man, die zich leerkracht durft te noemen, die man, zo gerespecteerd omdat hij al zo lang leerkracht is en het College het best kent, die man die jaren Nederlands gegeven heeft, afgestudeerd als germanist, hoe kan die man mij zo verdoemen?
Maar waarom, waarom trek ik mij dit zo hard aan? Ik heb er namelijk erger voor gestaan, zoals in het vierde jaar toen ik met Pasen voor 6 vakken van de 12 een onvoldoende stond. Toch heb ik het jaar glansrijk behaald zonder ook maar één deliberatie (verliespunt). Waarom moet ik dit mij zo hard aantrekken?
Deze punten doen er namelijk toe. Des te meer ik erover nadenk, des te meer ik mij verloren voel. Deze punten die ik gemaakt heb staan vast, daar is niets maar aan te doen. Normaal kan dit mij niet schelen, aangezien punten toch maar dienen om het jaar te halen, maar nu is het anders.
Elke richting die ik overweeg te doen volgend jaar, is een burgerlijk ingenieursrichting. Hoe kan ik dit aan, als ik het zesde jaar niet aankan? Hoe kan ik hier überhaupt binnen, als mijn punten niet toereikend zijn?
Ik weet dat al mijn handelingen, vanuit mij komen, en niet van een of andere goddelijkheid. Ik weet ook dat pech bestaat, en tegenslagen waar niets tegen te doen is, maar waarom keert 's werelds wreedheid toch tegen mij? Wie heeft mij mijn kracht ontnomen hier terug tegen te kunnen vechten? Wat heb ik misdaan om dit alles te verdienen? Ben ik niet waardig genoeg om te mogen studeren aan een toekomstige universiteit? Waarom heb ik in haast alle aspecten van mijn leven, altijd maar de pech tegen mij gekeerd?
Vertel het mij eens en verlicht mij, zodat ik deze ongeschreven wetten van de natuurkunde ook kan begrijpen. Kan iemand mij uitleggen waarom het vizier van het noodlot zo nodig op mij gericht moet zijn?
Ik zit in het zesde jaar, mijn laatste, en ik heb me voorgenomen op het begin van het jaar extra te leren, extra punten voor meer kansen te maken voor universiteiten. En ik deed dat ook heel braaf, maar alles lijkt tegen te zitten. Mijn latijn valt niet mee. Ik heb de zwaarste leerkracht van de school, die ik ook in het derde jaar had. Op gegeven momenten is het toets om de grammatica te herhalen en op te frissen, zij zegt dat het dezelfde toetsen zijn als in het derde jaar, maar in plaats van een 5, dienen we nu minimum een 7 te hebben om erdoor te zijn. Ik ben er voor allemaal niet door, op welgeteld 1 na. Hoe kan dit? Waarom? Het is de leerkracht een raadsel, want als ze mij iets vraagt, ken ik het. Wanneer ze mij uitlokt om spontaan te vertalen voor de gehele klas, doe ik het perfect met halfslapende ogen. Ze zei ook; "Hoe komt dit jongen, in het derde jaar kon je het allemaal!". Maar niet alleen Latijn, laten we spreken over wiskunde.
Een drama. Ik stond al achter voor wiskunde, door een ongelukkige samenloop van afwezigheid en enkele dagen het net wat te druk hebben. Ik heb iets goed te maken, en ik leer tot halfdrie 's nachts over integralen. Op de laatste toets wist ik het compleet! En ik begon te schrijven, in alle volledigheid heb ik wel 2 vragen kunnen oplossen van de 5 toen ik hoorde van haar; "het is tijd". Verslagen was ik.
Ja, die 2 vragen die ik had, heb ik de volledige punten op gekregen. Hoe kan dit, dat ik niet verder ben geraakt? Ik kon het moeilijk nog beter kennen? Ik was er even niet goed van.
Maar niet alleen dat. Ook vakken waarin ik normaal gesproken uitblink. Neem Nederlands nu. Een dergelijk vak als dat hebben leerkrachten jaren over gezegd dat mijn taalgebruik ver boven de andere uitstijgt. Ik had daar nooit minder dan een 8,5 voor op mijn rapport! Laatst mijn schriftelijke taken teruggekregen. 13 op 20.
"Laat dit een waarschuwing zijn, voor diegene die 13 hebben gekregen. Eigenlijk moet dit een onvoldoende zijn". Ik, en een meisje dat een kladje had afgegeven, een bladje dat niet alleen opviel door de bondigheid, namelijk niet meer dan een half blad misschien?, maar ook in kwaliteit ver beneden pijl lag.
Wat kreeg ik voor commentaar?
"Eenvoud is schoonheid"
Eenvoud is schoonheid? Behoor ik zinnen te schrijven die na elke regel eindigen? Ik bekijk het geschrift van een jongen uit mijn klas, Kevin. Zijn zinnen trekken op niets! Wat is dat nu? Kennen we geen komma's of bijzinnen meer? Dat is toch niet te lezen man! Moest je ademhalen op elke punt, zou je afgevoerd moeten worden naar het ziekenhuis vanwege hyperventilatie!
Eenvoud is schoonheid! Mijn schrift is te zwaarwichtig! Nee, met welke literaire moeite is dat kladje daar geschreven? Stijlfiguren is nu niet iets waar ik op let, noch mijn stijl zelf wanneer ik schrijf. Ik schrijf gewoon zoals ik schrijf. Maar er zijn zeker overal stijlfiguren in te herkennen die toch meestal worden bezien als iets elitairs en getuigend van enige competentie! Welke stijlfiguren kun je nu in drie woorden per zin uitdrukkken?
Meent hij het, dat mijn geschreven werk, niet zozeer een overaandacht aan besteed, maar toch zeker meer dan dat van Kevin, maar gelijk is aan dat vodje dat van dat meisje afkwam? Schoonheid, welke schoonheid moet ik daarin zien? Schoonheid is relatief, maar er zijn literaire criteria!
Hoe kan die man, die zich leerkracht durft te noemen, die man, zo gerespecteerd omdat hij al zo lang leerkracht is en het College het best kent, die man die jaren Nederlands gegeven heeft, afgestudeerd als germanist, hoe kan die man mij zo verdoemen?
Maar waarom, waarom trek ik mij dit zo hard aan? Ik heb er namelijk erger voor gestaan, zoals in het vierde jaar toen ik met Pasen voor 6 vakken van de 12 een onvoldoende stond. Toch heb ik het jaar glansrijk behaald zonder ook maar één deliberatie (verliespunt). Waarom moet ik dit mij zo hard aantrekken?
Deze punten doen er namelijk toe. Des te meer ik erover nadenk, des te meer ik mij verloren voel. Deze punten die ik gemaakt heb staan vast, daar is niets maar aan te doen. Normaal kan dit mij niet schelen, aangezien punten toch maar dienen om het jaar te halen, maar nu is het anders.
Elke richting die ik overweeg te doen volgend jaar, is een burgerlijk ingenieursrichting. Hoe kan ik dit aan, als ik het zesde jaar niet aankan? Hoe kan ik hier überhaupt binnen, als mijn punten niet toereikend zijn?
Ik weet dat al mijn handelingen, vanuit mij komen, en niet van een of andere goddelijkheid. Ik weet ook dat pech bestaat, en tegenslagen waar niets tegen te doen is, maar waarom keert 's werelds wreedheid toch tegen mij? Wie heeft mij mijn kracht ontnomen hier terug tegen te kunnen vechten? Wat heb ik misdaan om dit alles te verdienen? Ben ik niet waardig genoeg om te mogen studeren aan een toekomstige universiteit? Waarom heb ik in haast alle aspecten van mijn leven, altijd maar de pech tegen mij gekeerd?
Vertel het mij eens en verlicht mij, zodat ik deze ongeschreven wetten van de natuurkunde ook kan begrijpen. Kan iemand mij uitleggen waarom het vizier van het noodlot zo nodig op mij gericht moet zijn?
Ik kan me goed voorstellen dat je het even niet meer hebt :S
