Dorien zit vast in een rijdende trein, wat zo ongeveer hetzelfde is als vastzitten in een stilstaande trein met meer verandering van buitendecor en uitzicht op aankomst. Vandaar een verhaaltje van mij. Klachten over het verhaal graag aan het adres van onze spelleider.
=====
Op het monotone ritme van 'Ik heb een potje met vet' trok het reisgezelschap verder door de oneindige saaiheid van hun grijze omgeving. Het duurde niet lang voor de helden niet eens meer doorhadden dat ze aan het zingen waren, maar echt zingen kon je het al snel ook niet meer noemen. Het had meer weg van ritmisch gemompel, af en toe onderbroken door een kuchje en een gezamenlijk 'gezondheid' voor het deuntje weer werd ingezet.
Snuffles was de eerste die ophield met zingen, en niet lang daarna begonnen meer van de helden te beseffen dat het ook een mogelijkheid was om gewoon hun mond te houden. Debby was de laatste die ophield, tot haar eigen schaamte, omdat ze kortgeleden nog over het lied geklaagd had.
'We kunnen een spelletje spelen,' zei Mattio. 'We doen wie de meeste...' Hij dacht even na. 'Wie de meeste huidaandoeningen kan opnoemen.'
Algauw bleek dat geen van de helden ook maar één huidaandoening kon noemen, omdat ze, als helden, fysiologisch onfeilbaar waren. Maar omdat praten een stuk aantrekkelijker leek dan elkaar doodzwijgen, besloot Tachondar gewoon van onderwerp te wisselen.
'Die hond,' zei hij. 'Zou het kunnen dat hij ons niet zag omdat honden zwart-wit zien, en alles hier grijs is?'
'Honden zien niet zwart-wit,' zei Natjuh.
'Jawel, dat heb ik gezien op Discovery Kids,' viel Stefan Tachondar bij.
'Ze kunnen sommige kleuren zien,' zei Backslide.
'Ze zien zwart-wit!' riep Tachondar drie keer achter elkaar, alsof hij het voor elk van de drie koppen van het beest wilde benadrukken.
Het duurde niet snel of de stemming in de groep was volledig omgeslagen. Iedereen schreeuwde door elkaar en waar woorden geen uitkomst boden, deden vuisten dat wel. Toen het grijze stof was neergedaald, lag het lichaam van Tachondar levenloos op de grond. Zijn nek was, hoe toepasselijk, op drie plekken gebroken, en zijn ogen waren eruit gewipt en aan hun zenuwen aan elkaar geknoopt langs zijn neus.
Einde van de vierde dag. Tachondar laat het leven. Maar wat zijn rol was...? Dat zal Dorien jullie vertellen.
Begin van de vierde nacht. Die duurt tot... Ook dat zal Dorien jullie vertellen! Spelers met nachtrollen mogen hun acties aan mij doorgeven, al zou dat natuurlijk wel een beetje dom van ze zijn.