Ze liep naar de reling en snoof de avondgeur op. De dag liep ten einde en bracht een onrustgevend voorgevoel.
Debby was de kapitein van haar eigen groepje piraten, maar dan wel met één doel. Zinkende piratenschepen kwamen ze te hulp, lijken van piraten werden gezocht en aan familieleden uitgegeven, piraten in nood werden gered, maar moesten dan wegens het redden van hun leven minstens één jaar aan boord blijven om te helpen werken.
Als er één uitgesproken wet op deze oceaan bestond, dan was het wel deze: 'Vertrouw niemand en plaats jezelf eerst.'
Debby was de eerste die deze wet had gebroken, maar werd er wel voor gerespecteerd. Wie normaal gezien niet volgens deze wet leefde, was te goed om een piraat te zijn. En toch was Debby de enige uitzondering daarop, omdat ze de piraten hoop gaf. De meesten die bij haar kwamen werken voor een jaar, bleven daarna veel langer. Als ze dan al verlieten, vergrootten ze haar nobele reputatie. De Doodsbewaardster van de Zee noemden ze haar, en soms zelfs Davy Jones' vrouw. Mogelijk de enige keer dat een piraat de naam van Davy Jones uitsprak zonder rillingen over zijn lichaam te krijgen.
Deze avond was niet anders dan andere. Ze reisde langs de Canarische stroom op weg naar een klein onontdekt eilandje, waar ze meestal nieuwe mannen voor haar bemanning vond. Het lag centraal in de grote Equatoriale stroom.
'De wind draait zeer ongunstig, Lady Debs,' zei haar eerste stuurman. 'We moeten de zeilen reven.'
Ze keek hem niet aan en sloot haar ogen. Zo kon ze haar beter op andere zintuigen concentreren. 'Graafoto, wat heb ik je geleerd?'
'Om niet op de huidige wind een koers te bepalen. We gebruiken de neus om de lucht te ruiken om zo te bepalen of er warme of koude lucht in de atmosfeer hangt. We gebruiken de tong om te proeven wat voor smaken de wind meebrengt, om te bepalen wat voor reikwijdte deze wind heeft, een lichte nasmaak van het vasteland of enkele de zilte zout uit het water. We gebruiken de oren om te horen wat er in de wolken omgaat.'
'Precies. Deze wind zal niet lang aanhouden, dus we dobberen gewoon eventjes verder.'
Graafoto schuifelde. 'U weet dat ik voorheen bij de Waarzeggerspiraten voer. Ik heb daar heel wat meer geleerd over 'voorgevoelen'. En ik ben er vast en zeker dat u ook een verontrustend voorgevoel heeft. Het dunkt mij dat we deze koers niet moeten aanhouden.'
Debby keerde zich om en sloeg Graaf op de wang. 'Akkoord, er ligt iets verontrustend op deze koers, maar keert een piraat daarom zijn rug? Knoop dit goed in je oren: mijn schip is geen vrij oord waar je geweld kunt ontduiken. We blijven piraten en die zetten door! Mogelijk zijn we wat rustiek geworden, maar wat ons ook tegenhoud, we breken er doorheen en vechten!'
Graafoto knikte en wilde net terugkeren naar de roerganger toen de uitkijk in het kraaiennest riep: 'Schip op Zuidzuidwest!'
'Geef de roerganger bevel om gewoon rechtdoor te varen, Stuurman Graafoto,' beval Debby.
'Aiai, Lady Debs.'
Ze hoopte dat het niet op vechten zou uitkomen en staarde naar het schip dat dichter en dichter kwam. Het werd duidelijk dat hij hun koers op hen afstelde en na een halfuurtje kon ze de naam 'Adelaar' van de boeg aflezen. Ze kon mannen aan boord zien, klaar met enterhaken, en er werden kanonnen gericht.
'Laad de kanonnen!' riep Lady Debs. 'De anderen staan klaar om iedereen die per enterhaak komt neer te knallen!'
'AI AI LADY DEBS' klonk het in koor.
Net toen de zon onderging, kwamen ze parallel van elkaar en openden het vuur. Ze liepen beiden evenveel schade op, wat de strijd onbeslist hield. De schepen knalden tegen elkaar en de enterhaken vlogen door de lucht. Enkelen werden neergeschoten, maar ze bereikten het dek.
Een man sprong zonder enterhaak aan boord en sloeg iedereen met klauwen neer. Debby zag, net na haar tegenstander te doden, dat de man een hele arm vol haar had. Zijn ogen priemden zich op haar, en zijn kogel doorboorde haar bestaan. Ze was recht in het hart getroffen en viel over de reling. Toen de man overtuigt was van Lady Debs' dood, nam hij al haar fortuinlijkheden en liet de rest van de piraten in schaamte achter toen ze vertrokken.
'NIET STAAN LANTERFANTEN, GA DIE LEKKEN DICHTER!' brulde Graafoto terwijl hij een lelijke jaap in zijn arm dichtdrukte. Hij zwoer zijn wraak te hebben wegens het oneervol vermoorden van de meest gerespecteerde vrouw ter zee.
Dag 1 eindigt met Debbys dood. Ze was de medium.
Nacht 1 gaat in tot morgenavond 22.00 uur.
Debby was de kapitein van haar eigen groepje piraten, maar dan wel met één doel. Zinkende piratenschepen kwamen ze te hulp, lijken van piraten werden gezocht en aan familieleden uitgegeven, piraten in nood werden gered, maar moesten dan wegens het redden van hun leven minstens één jaar aan boord blijven om te helpen werken.
Als er één uitgesproken wet op deze oceaan bestond, dan was het wel deze: 'Vertrouw niemand en plaats jezelf eerst.'
Debby was de eerste die deze wet had gebroken, maar werd er wel voor gerespecteerd. Wie normaal gezien niet volgens deze wet leefde, was te goed om een piraat te zijn. En toch was Debby de enige uitzondering daarop, omdat ze de piraten hoop gaf. De meesten die bij haar kwamen werken voor een jaar, bleven daarna veel langer. Als ze dan al verlieten, vergrootten ze haar nobele reputatie. De Doodsbewaardster van de Zee noemden ze haar, en soms zelfs Davy Jones' vrouw. Mogelijk de enige keer dat een piraat de naam van Davy Jones uitsprak zonder rillingen over zijn lichaam te krijgen.
Deze avond was niet anders dan andere. Ze reisde langs de Canarische stroom op weg naar een klein onontdekt eilandje, waar ze meestal nieuwe mannen voor haar bemanning vond. Het lag centraal in de grote Equatoriale stroom.
'De wind draait zeer ongunstig, Lady Debs,' zei haar eerste stuurman. 'We moeten de zeilen reven.'
Ze keek hem niet aan en sloot haar ogen. Zo kon ze haar beter op andere zintuigen concentreren. 'Graafoto, wat heb ik je geleerd?'
'Om niet op de huidige wind een koers te bepalen. We gebruiken de neus om de lucht te ruiken om zo te bepalen of er warme of koude lucht in de atmosfeer hangt. We gebruiken de tong om te proeven wat voor smaken de wind meebrengt, om te bepalen wat voor reikwijdte deze wind heeft, een lichte nasmaak van het vasteland of enkele de zilte zout uit het water. We gebruiken de oren om te horen wat er in de wolken omgaat.'
'Precies. Deze wind zal niet lang aanhouden, dus we dobberen gewoon eventjes verder.'
Graafoto schuifelde. 'U weet dat ik voorheen bij de Waarzeggerspiraten voer. Ik heb daar heel wat meer geleerd over 'voorgevoelen'. En ik ben er vast en zeker dat u ook een verontrustend voorgevoel heeft. Het dunkt mij dat we deze koers niet moeten aanhouden.'
Debby keerde zich om en sloeg Graaf op de wang. 'Akkoord, er ligt iets verontrustend op deze koers, maar keert een piraat daarom zijn rug? Knoop dit goed in je oren: mijn schip is geen vrij oord waar je geweld kunt ontduiken. We blijven piraten en die zetten door! Mogelijk zijn we wat rustiek geworden, maar wat ons ook tegenhoud, we breken er doorheen en vechten!'
Graafoto knikte en wilde net terugkeren naar de roerganger toen de uitkijk in het kraaiennest riep: 'Schip op Zuidzuidwest!'
'Geef de roerganger bevel om gewoon rechtdoor te varen, Stuurman Graafoto,' beval Debby.
'Aiai, Lady Debs.'
Ze hoopte dat het niet op vechten zou uitkomen en staarde naar het schip dat dichter en dichter kwam. Het werd duidelijk dat hij hun koers op hen afstelde en na een halfuurtje kon ze de naam 'Adelaar' van de boeg aflezen. Ze kon mannen aan boord zien, klaar met enterhaken, en er werden kanonnen gericht.
'Laad de kanonnen!' riep Lady Debs. 'De anderen staan klaar om iedereen die per enterhaak komt neer te knallen!'
'AI AI LADY DEBS' klonk het in koor.
Net toen de zon onderging, kwamen ze parallel van elkaar en openden het vuur. Ze liepen beiden evenveel schade op, wat de strijd onbeslist hield. De schepen knalden tegen elkaar en de enterhaken vlogen door de lucht. Enkelen werden neergeschoten, maar ze bereikten het dek.
Een man sprong zonder enterhaak aan boord en sloeg iedereen met klauwen neer. Debby zag, net na haar tegenstander te doden, dat de man een hele arm vol haar had. Zijn ogen priemden zich op haar, en zijn kogel doorboorde haar bestaan. Ze was recht in het hart getroffen en viel over de reling. Toen de man overtuigt was van Lady Debs' dood, nam hij al haar fortuinlijkheden en liet de rest van de piraten in schaamte achter toen ze vertrokken.
'NIET STAAN LANTERFANTEN, GA DIE LEKKEN DICHTER!' brulde Graafoto terwijl hij een lelijke jaap in zijn arm dichtdrukte. Hij zwoer zijn wraak te hebben wegens het oneervol vermoorden van de meest gerespecteerde vrouw ter zee.
Dag 1 eindigt met Debbys dood. Ze was de medium.
Nacht 1 gaat in tot morgenavond 22.00 uur.